Ennio (2021). Fani kina wskażą pewno na Johna Williamsa jako tego najbardziej znanego, z szafą Oscarów do amerykańskich superprodukcji. Tyle tylko, że jego orkiestracje zawierające chwytliwe, rozpoznawalne melodie, niczym de facto nie różnią się od powielanej do dziesiątek lat sztampy Hollywood. Raptem cztery lata starszy od niego Włoch zaś zrewolucjonizował podejście do ścieżek dźwiękowych filmów, czego pokłosie odczuwamy do dziś. Morricone bowiem stworzył swój unikalny, niepowtarzalny styl, który pozwala go bezbłędnie rozpoznać. Kontrapunkty, na przykład wstawianie na pierwszy plan, gwizdania, po chwili gitary, za moment chóru, dzwonu. Na czasy lat 60 tych to był szokujący zabieg, który przetarł szlaki w skostniałej formie obrazowania dźwiękiem. O Morricone z estymą wypowiadają się w filmie koledzy z branży Williams czy Zimmer ale też takie postaci o różnej muzycznej amplitudzie gatunkowej jak Bruce Springsteen, Pat Metheny czy wokalista Mettalica John Heatfield. Był tytanem pracy. Ponad 500 ilustracji do filmów, potrafił skomponować ponad 20 ścieżek rocznie, przez co podejrzewano, że ktoś mu pomaga. Film przybliża jego życie, chłopaka marzącego o byciu lekarzem, którego ojciec - trębacz, przymusił do uczenia w konserwatorium na tym instrumencie bo sądził, ze tak syn utrzyma rodzinę. To, że był przez środowisko akademickich kompozytorów pogardzany, to że uważali taką muzykę za prostytuowanie. To, ze bolało go to, że odbierane są jego prace jako konflikt sztuki z kuplerstwem. To, że doczekał się listu za to z oficjalnymi od nich przeprosinami. To, że Morricone był w ruchu prekursorskim muzyki konkretnej, eksperymentalnej. Film usiany jest anegdotami takimi jak to, że Kubrick chciał aby zrobił mu muzykę do Clockwork Orange ale chyba zazdrosny Leone, nagadał Kubrickowi, że jest zajęty przy jego filmie. Ennio podkreśla, że to ten jeden raz kiedy żałował, że nie robił muzyki. Elio Pietri zaprosiwszy go do współpracy na wstępie zaznaczył, że każdy film robi z innym kompozytorem. I każdy od tej pory robił tylko z nim. Oczywiście nie może zabraknąć opowieści o dwóch geniuszach, robiących razem arcydzieła. Nie wiedziałem, że Sergio Leone chodził do tej samej klasy co Morricone w podstawówce. Nie wyobrażam sobie dzieł Leone bez muzyki Morricone jak Kieślowskiego bez Preisnera. I wreszcie - piękny wątek miłości. Leone przez 64 lata, aż do swojej śmierci był zakochany w swojej żonie. Wzruszający obraz nakręcony przez włoskiego giganta kina Giuseppe Tornatore. Dla niego też tworzył. Świetny dokument.