W jednaj ze scen jeden z bohaterów organizuje koncert. Jest wszystko - lądowanie kapeli śmigłowcem, światła, muzyka, ostre granie, śpiewy na żywo, hity na życzenie, fajerwerki... tylko publiczność jakoś taka bez entuzjazmu.

I taki dla mnie był ten film. Historia dwóch sióstr i tajemnica, którą mało kto by chciał poznać. W filmie jest wszytko - i smutno, i zabawnie, i piękna muzyka, i jeszcze piękniejsze widoki, rewelacyjne ujęcia. Całokształt jednak nie urzekł. Chyba przez liniowość fabuły, liczyłem na jakieś urozmaicenie, coś nowatorskiego, ale otrzymałem opowieść od A do Z, i to nie pomijając żadnej literki. Mamy więc radość, potem smutek, potem szok, potem oczywiście bunt, zaprzeczenie, odrzucenie i akceptacja. Jak z cenami paliw, gdzie najpierw człowiek nie dowierza wzrostom paliw i buntuje się wewnętrznie, ale potem i tak się z tym godzi, bo w zasadzie innego wyjścia nie ma.

Po drodze rozdrapywanie ran przeszłości i wyrzucanie zaległych złości. A bo ja to, a ty nie, a jak ty to to ja nie, a jak ty to cię nie było, a jak byłaś to ja tamto. I wszystko pięknie, tylko co w związku z tym? Że trudno pogodzić się z odejściem kogoś? Że życie to nie jest bajka? Że nie zawsze spełniamy oczekiwania bliskich? A bliscy to często dalecy? Nijak z tym nie zgodzić się trudno, ale może coś więcej, może coś głębiej?

No niestety. I na dodatek wychodzi na to, że najlepsze na koniec to posłuchanie koncertu skrzypcowego w altanie albo słuchanie wierszy przy ognisku, a wiersze to wypisz-wymaluj poezja będąca fuzją Coelho i podręcznika coachingu. I śpiew ptaków. Koniecznie!.

I wiadomo, że na zakończenie melancholijnego filmu nie ma to jak długie spojrzenie w dal, w promieniach słońca. Kurcze, naprawdę nikomu nawet brewka nie drgnęła przy czytaniu scenariusza?

[większy spojler ;-) ]

I na szczęście obeszło się bez scen lesbijskich :-)