Jeśli bym przeczytał scenariusz filmu właściwie nie zauważyłbym różnicy między Ewangelią zawartą w Piśmie Świętym. To co czyni ten film tak wyjątkowym i oryginalnym jest przede wszystkim strona wizualna tego dzieła, muzyka i aktorstwo Enrique Irazogui. Jezus głosi to samo co na karach Biblii, ale tu głosi to z taką charyzmą, pewnością siebie i zaciętością że wydaje się jakby był przywódcą politycznym który próbuje wnieść zmiany i obalić dotychczasowy porządek. Ta postać jest wykreowana genialnie, kamienna twarz i wzrok przeszywający tych którzy się mu sprzeciwiają nadal mam przed oczyma. Nie jest to żaden zły dyktator, Chrystusa da się lubić i wierzy się w jego słuszność. To buntownik który niesie nadzieję najuboższym i doświadczonym przez los. Sceny jego cudów i czynów występują tu ale Pasolini kładzie nacisk głównie na przemowy Chrystusa i wpływ jaki wywierają na tłum.
Dodatkowo zaletą filmu jest jego spójność, mam nawet wrażenie że reżyser poprawił Ewangelię tak by była bardziej czytelna. Nie mam ze sobą aktualnie Pisma świętego ale wydaje mi się że scena z drzewem figowym wyglądała tak iż Jezus przeklął roślinę bo nie zakwitła, mimo iż jeden z uczniów stwierdził że to normalne, o tej porze roku nie kwitnie. Tymczasem u Pasoliniego przeklina drzewo figowe bo uschło zbyt szybko, tutaj metafora tej przypowieści wydaje się jasna. Również kolejność wydarzeń została zmieniona.
Ze scen które zapadły mi w pamięć muszę nadmienić rzeź niewiniątek (tu największą rolę gra muzyka), kuszenie na pustyni (widać jak szatana opuszcza podczas rozmowy pewność gdy Jezus obala kolejne jego zdania) czy choćby ukrzyżowanie.
Ogólnie to bardzo dobry film, może i specyficzny, ale uniwersalny. Nie jest w żadnym wypadku skandalizujący i obrazoburczy. Mogą po niego sięgnąć ludzie o różnym światopoglądzie i różnie go odczytać.