Malezyjka Ping Ping ma 19 lat i chce jechać do Japonii, żeby pracować w fabryce produkującej części do aut. Jest pod opieką ciotki, przedsiębiorczej businesswoman, zaangażowanej w przedsięwzięcie pod nazwą "fabryka dzieci", gdzie młode kobiety są łączone w pary z emigrantami, a urodzone przez nie dzieci są sprzedawane.

Młoda dziewczyna z trudem gromadzi pieniądze na emigrację do Japonii, posuwając się do drastycznych metod, chcąc uciec od cynicznej ciotki i ciężkiej pracy nie dającej nadziei na przyszłość. Pracuje w restauracji i na farmie świń, gdzie jej zadaniem jest pobieranie nasienia na potrzeby sztucznego zapładniania świń. Instrumentalne, mechaniczne traktowanie ciał zwierząt i ich fizjologii jest ponurym symbolem losów dziewczyny. Kamera w niemal dokumentalnym stylu podąża za Ping w czasie jej codziennych zajęć. Mimo braku komentarza i oszczędnych dialogów reżyser buduje przejmujący i niejednoznaczny portret życia w niskich warstwach malezyjskiego społeczeństwa - a przy tym unika dramatyzacji i epatowania tragizmem, koncentrując się w zamian na drobnych gestach i intymnych obrazach. Nie ocenia bohaterki, pokazując jej determinację w dążeniu do wolności oraz złożone systemy zależności ekonomicznych i społecznych w jakie jest uwikłana - zadając tym samym pytania o miejsce jednostki na globalnym rynku, który ma swoją cenę na każde istnienie i każdą międzyludzką relację.