"Fala" to dość interesujący film. W prosty, miejscami wręcz uproszczony lecz mimo wszystko wiarygodny sposób prezentujący banalność dyktatury. Hołd składany demokracji okazuje się powierzchownym rytuałem, za którym skrywane są ludzkie kompleksy i problemy czekające na odpowiednią chwilę by zakwitnąć. I tym właśnie jawi się autorytarny system rządów w filmie Gansela. Wystarczy niewielki impuls, parę przypadkowych decyzji, by machina ruszyła, a reszta dzieje się już automatycznie. Twórcom znakomicie udało się uchwycić to jak znakomicie autorytaryzm zdaje się odpowiadać ludzkiej psychice, daje poczucie siły i przynależności. Jego kusicielskie piękno uwodzi, niszcząc indywidualizm. Jednak twórcy poszli na łatwiznę. Bohaterowie, środowisko zbyt tworzy zbyt piękne, idealnie dopasowane ramy. Wszystko jest tu tak łatwo wyjaśnione, za łatwo. Jednak koniec chyba trochę niezamierzenie budzi zainteresowanie, gdyż inspiruje do interesujących myśli. W planach koniec miał symbolizować klęskę totalitaryzmu i tragedię, jaką autorytaryzm rodzi. Jednak tak naprawdę winę nie ponosi autorytarny system rządów wprowadzonych przez głównego bohatera, lecz właśnie on sam. Nauczyciel zapomniał bowiem, że nie ma uniwersalnego systemu, który odpowiadałby wszystkim. Są jednostki, które mogą w pełni swobodnie działać tylko środowisku autorytarnym, gdzie możliwość przyjęcia ideologii grupy, zjednoczenia się z nią nadaje sens indywidualnej egzystencji. Dając najpierw nadzieję, a później ją odbierając nauczyciel doprowadził do osobistej klęski jednego z uczniów. Niszcząc ruch, zniszczył go, co bardzo dosłownie (jak to zwykle bywa w niemieckich filmach) zostało pokazane. To intrygujące, gdyż scena ta prowadzi do pytania jak zdefiniować 'dobrą' i 'złą' ideologię.