Jak dla mnie osiem filmów z serii o Harrym Potterze można podzielić na pół - bardzo magiczne pierwsze cztery i mroczne od "Zakonu Feniksa" wzwyż. Książki mimo wszystko były bardziej barwne niż to pokazał David Yates, dlatego z rezerwą podchodziłam do "Fantastycznych zwierząt...". I miałam rację. Atmosfera momentami jest ciężka, film nawiązuje do zabarwionych horrorem dzieł Guillermo del Toro, jednak tutaj taki klimat akurat pasuje... idealnie. Na plus zaliczam także scenopisarski debiut J.K. Rowling, chociaż sposób prowadzenia fabuły wzbudził we mnie dość dziwne odczucia. Bo niby od początku wiedziałam, jakie będzie rozwiązanie zagadki, jak skończy się film, ale intrygi, które autorka uknuła "po drodze" sprawiły, że już niczego nie byłam pewna. No i na koniec gra aktorska. Nie wyobrażam sobie innego Newta Scamandera niż Eddie Redmayne - zaczynając od głosu a na sposobie chodzenia kończąc, Brytyjczyk jest jak żywcem wyciągnięty ze świata czarodziejów. Sympatyczny drugoplanowy duet Fogler-Sudol odpowiada za akcenty humorystyczne. Największe wrażenie zrobił jednak na mnie Ezra Miller. Uważam go za jednego z ciekawszych aktorów młodego pokolenia i do kina szłam z myślą, że gra w tym filmie, ale w czasie seansu całkowicie o tym zapomniałam. Widziałam tylko Credence'a Barebone'a. Przeszkadzał mi jedynie Colin Farrell. Może jestem uprzedzona, ale jak dla mnie Irlandczyk w wielu rolach jest po prostu prywatny – na ekranie widzę Farrella, a nie graną przez niego postać. Tak czy inaczej, „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć” powinny spodobać się fanom Harry’ego Pottera i wszystkim tym, którzy lubią dobre kino z nutką grozy.