Oglądając takie filmy zawsze powraca do mnie uczucie nostalgii za złotą erą Hollywood, kiedy kino popularne odznaczało się dystynkcją i klasą. Dzisiaj mamy Paris Hilton i American Pie, ale kiedyś to właśnie komedie takie jak 'Filadelfijska opowieść' stanowiły o jakości amerykańskiego kina rozrywkowego. George Cukor, świeżo zwolniony z planu "Przeminęło z wiatrem" szybko pokazał, że krzywdząca decyzja Selznicka nie zaważy na jego reżyserskiej karierze i nakręcił film, którym na tym etapie był najlepszym osiągnięciem w jego karierze. Sporo może jednak zawdzięczać swojej ulubionej aktorce, Katharine Hepburn, która od początku rozdawała karty jako właścicielka praw do ekranizacji sztuki, która zresztą została napisana specjalnie dla niej. Ona również miała coś do udowodnienia, bo jej ostatnia broadwayowska sztuka została zmiażdżona przez krytykę, a umiejętności aktorskie poddane w wątpliwość. Tutaj jednak Hepburn błyszczy i nawet rewelacyjny i nagrodzony Oscarem za tę rolę Jimmy Stewart, który spycha Cary'ego Granta na trzeci plan, nie był w stanie odebrać jej filmu. "Filadelfijska opowieść" to klasyczna komedia romantyczna z doskonałymi dialogami i kreacjami aktorskimi, która nawet po tylu latach ujmuje swoim lekkim, niezobowiązującym charakterem i odznacza się klasą, której w dzisiejszym kinie na próżno szukać.