Do tego bardzo, ale to bardzo sztampowe zobrazowanie ludzi i relacji między ludźmi w trudnych sytuacjach - "homo homini lupus est", a jak pokazują realne zdarzenia, zazwyczaj jest zupełnie odwrotnie. Właśnie w kryzysach ludzie gromadzą się i pomagają sobie wzajemnie, doskonale wiedząc, że TYLKO dzięki współpracy mogą pokonać przeszkody i w jakiś sposób poprawić życie. Historia pokazuje właśnie, że głównie i niemal wyłącznie takie działania przyświecają większości ludziom w prawdziwych kryzysach - nawet, jeśli miałby to kosztować ich życie. Ten film powiela tę problematyczny i niestety bardzo powszechny stereotyp.

Myślałam to samo przez większość filmu, ale scena z mostu temu zaprzeczyła. Kartki i zdjęcia na moście nie wyglądały na 15-letnie, a ich przesłanie było pełne nadziei i wiary w innych. Myślę, że Finch wiedział, że jego podejście jest złe i potwierdzały to jego słowa o tchórzostwie. Do końca nie potrafił się przełamać i zaufać innym, więc jedyne co mu pozostało to pies i roboty. Takich historii bez tła postapokaliptycznego mamy aż nadto. Ile to starszych, schorowanych i samotnych ludzi umiera w towarzystwie telewizji i zwierząt domowych.

Te kartki - to raczej wiara w to, "że wszystko będzie dobrze" i akurat bliscy się uratują. No tutaj różnie bywa, jednak póki życia póty nadziei. To, ze starszymi samotnymi ludźmi, to trochę inna sprawa - to problem naszych czasów i atomizacji społeczeństwa, przez co samowolnego wygnania (w szczególności teraz jak wciąż ludzie bombardowani się w mediach strachem a jedynym lekarstwem na to jest izolacja - ludzie to zwierzęta stadne.) Poza tym ludzie przestają czuć się potrzebni i zwyczajnie wycofują. Nie jest to tylko domena starszych ludzi, czasem dzieje się to u ludzi 30-35+ No ale to zupełnie inna historia.
Nie pamiętam jak bohater wspominał coś o tchórzostwie i nie jestem w stanie w ogóle w takim razie odnieść się do kontekstu.
Może jego zachowanie to jakaś alegoria tego co złego dzieje się w naszym społeczeństwie ...