Są ludzie biedni i biedni-biedni. Tych pierwszych nigdy nie będzie stać na coś, na co warto odkładać, ale raz do roku mogą sobie pozwolić na luksusowe wakacje. Bohater jest gejem i z grupą przyjaciół gejów co roku udają się na Fire Island, gdzie wszyscy są homoseksualistami. Będą pić, szukać okazji do seksu, gadać o życiu - w końcu wszystko jest symbolem czegoś innego. Porażek w życiu osobistym, końcem jakiegoś etapu albo dowodem, by uwierzyć w siebie. Znajdą tam przyjaciół, wrogów... I nie tylko.

Nie jestem w stanie ocenić, na ile jest to realne przedstawienie gejów - ale mogłem w nie uwierzyć. Na pewno daleko mu do braku subtelności z lat 90., nie ma jakiegoś jednego typu homoseksualisty, każdy jest inny. Chodzą bez koszulek, w samych slipach często, niektórzy mają krzykliwe dodatki rodem z parady równości.

Znamy reguły gatunku i tego typu opowieści, więc nie trafimy tu na wiele niespodzianek. Od początku mamy pewność, że bohater i jego nemezis polubią się na koniec - ale oglądanie tego nadal sprawiało mi satysfakcję, jak dochodzili - hehe - do tego punktu. Uwierzyłem w to, byłem zaangażowany. Nawet pomimo dosyć prostych środków użytych przez twórców - "co czytasz?" itd.

To film przede wszystkim dla ludzi lubiących opowieści o dorosłych, którzy nadal próbują ogarnąć życie. Prywatne, zawodowe, miłosne. Wszystko to w miłym otoczeniu wyspy i imprez. Przyjemny film.

Serio chciałbym zobaczyć sequel.