Nie wiem czemu cierpienia Fridy były dla Ciebie "za słabo pokazane",tymczasowo kładę to na karb znieczulicy spowodowanej tymi zajepopularnymi krwawymi jatkami,które opanowują wszelką twórczość.Właśnie ból tam był wszędzie i zawsze,a apogeum osiąga w scenie,kiedy malarka obcina sobie włosy:straciła dziecko,mąż zdradził ją z jej siostrą,wydaje się,że już nie ma w niej nic,nawet małego promyka nadziei...w tej scenie jakby się zapadała,jakby leciała w próżnię.

co do strony wizualnej-w pełni się zgadzam:)

Może masz rację z tą znieczulicą, aczkolwiek krwawe jatki nigdy nie przyciągały mojej uwagi. Zapomniałam dodać, że scena w tramwaju, kiedy Frida leży cała w czerwieni krwi i złocie jest tak niesamowita, że gdyby był to film 10-minutowy, zawierający ten właśnie fragment, dałabym mu 10/10!!! Już dawno żadna scena nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.