Scena, w której, kamera delikatnie obejmuje ciało Fridy, tuż po kaskadzie rozbijającego się szkła, leżące bezwładnie, połamane i pól nagie, pokryte złotym piaskiem i krwią, oddaje istotę tragedii, która odcisnęła ogromne piętno na ;dalszym jej życiu. Blizny tej niefortunnej stłuczki i powolna nieszczęsna rehabilitacja, w filmie są skonfrontowane z emocjonalnymi szkodami jakie wyrządził jej "ropuchowaty" brzuchacz, Diego Riviera.
"Były dwa wielkie wypadki w moim życiu - krzyczała Frida do Diego - tramwaj i ty, ale ty jesteś dużo gorszy". Połączenia wypadku i Riviery w filmie, stają się obrazami samymi w sobie, znakomicie skonstruowanymi, a następnie przywiedzionymi do życia przez Julie Taymor jak surrealne uderzenia pop-artu. Są tam portrety, które płaczą, jak auto-wyobrażenie nagiej Fridy w metalowej brance gwoździ zwisającej z pod jej twarzy. Subtelność i umiejętności tej tragikomicznego montażu jest najlepiej ukształtowana, a całość jest filmem nakręconym dla przyjemności sensorycznej zmysłów. Boska Frida Kahlo zapewne śmiała by się zapewne z tego, że media zrobiły z jej historii życia "ikonę cierpienia". Patrząc na początkowe ujęcia filmu, w których postawiono na delikatne zbliżenie jej dziewczęcej charyzmy i wypadku od razu zapomina się o tym niezbyt fortunnym określeniu. I zaczyna się oglądać film, który z każdą kolejną sceną magnetyzuje nas nie formą czy nawet nie sposobem realizacji, ale sposobem pokazania osobowości Fridy.