Åmål to niewielka mieścina gdzieś na krańcach świata. Nic się tam nie dzieje. Życie toczy się równym, niezmiennie monotonnym rytmem. Nie ma w nim kolorytu, nie ma wyzwań, nie ma nadziei. Nawet troskliwa, tolerancyjna rodzina staje się kolejnym gwoździem do trumny, bowiem Åmål to miasto żywych trupów. W tym świecie bez perspektyw, pełnym niewidzialnych krat miotają się najbardziej ludzie młodzi, którzy jeszcze mają marzenia, którzy chcą od życia czegoś więcej. Większość z nich zanurza się w świecie sztucznej zabawy i szpanerstwa komórkami. Udają ludzi modnych, nowoczesnych. Często na siłę, jak choćby kiedy próbują ćpać biorąc tabletki ziołowe. Powoli jednak szarość ich dopada. Czują zaciskającą się pętlę i szamoczą się w desperackiej próbie odnalezienia drogi ku wolności. Większość z nich tej drogi nigdy nie znajdzie, zamieniając się w nowszą wersję swoich własnych, wegetujących rodziców. Tymczasem jednak owa droga do wolności istnieje i jest w gruncie rzeczy drogą oczywistą w swej banalności. To miłość. Nie seks, ani udawane relacje, w które wchodzimy z obawy przed samotnością i odrzuceniem, lecz prawdziwa miłość. Tylko w niej można znaleźć prawdziwe oparcie, tylko ona ochroni przed śmiercią za życia, ona daje nadzieję na lepsze jutro.
Moodysson pod przykrywką nastoletniej miłości stworzył niezwykle wnikliwe studium współczesnego zachodniego świata, gdzie króluje blichtr i przepych materialnego świata i całkowita pustka kulturalna, gdzie za piękną maską kryje się przerażenie i pustka. "Fucking Åmål" jest znakomitym uzupełnieniem dla "American Beauty" i polecam zrobienie sobie kiedyś maratonu i obejrzenie obu tych filmów jeden po drugim.