Ślady szminki nie pojawiają się od razu na ustach Agnes po pocałunku z Elin.
Kiedy Agnes leży na łóżku i płacze, a obok niej siedzi jej ojciec, jej fryzura zmienia się kilkakrotnie podczas różnych ujęć.
Zdjęcia do filmu kręcono w Trollhättan i Kungälv (Szwecja).
Miasto Amal istnieje naprawdę, jednak zdjęcia do filmu kręcone były w Trollhättan, około stu sześćdziesięciu kilometrów od niego.
Początkowo władze Amal nie były chętne temu, aby ich miasto kojarzono z filmem. Jednak ogólnoeuropejski (i nie tylko) sukces filmu zmienił ich nastawienie. Dziś przy wjeździe do miasta stoi tablica z napisem "Välkommen till fucking Amal" ("Witajcie w pie**** Amal").
Początkowo film miał nazywać się inaczej. Lukas Moodysson miał wiele dylematów odnośnie tego, jak nazwać film, ostatecznie zdecydował się na "Fucking Amal" - tytuł wziął się od słów jednej z bohaterek filmu.
Gdy Agnes ogląda szkolny album ze zdjęciem Elin, można zobaczyć nazwisko Elin - brzmi ono Olsson.
Zdjęcie ręki na zewnętrznych drzwiach pokoju Agnes to w rzeczywistości zdjęcie ręki Rebecki Liljeberg, zrobionego, gdy była dzieckiem.
Plakat do filmu zawierał cytaty z filmu, które wzbudzały jednak pewne kontrowersje, więc specjalnie dla sztokholmskiego metra wydrukowano plakaty z "wybrakowanymi" cytatami.
W niektórych krajach, ze względów na cenzurę, zmieniono tytuł filmu.
Większość scen filmu rozgrywa się na opuszczonym stadionie sportowym i w pustym parku.
Dzięki filmowi miasteczko Amal jest licznie odwiedzane przez turystów.
Zdjęcia do filmu trwały trzydzieści dni.
Film Fucking Åmål, był inspiracją dla managerów t.A.T.u. do wykreowania lesbijskiego wizerunku zespołu.
Grająca 16-letnią Erin Alexandra Dahlström w rzeczywistości miała 14 lat, a Rebecka Liljeberg, która grała Agnes miała 17 lat.
Lukas Moodysson napisał 9 wersji (projektów) scenariusza do Fucking Amal.
Oryginalny scenariusz do filmu kończył się sceną z Agnes i Elin wychodzącymi ze szkoły i trzymającymi się za ręce. Ostateczna scena finałowa filmu została wymyślona dopiero w czasie realizacji i napisana przez Lukasa Moodyssona i Alexandrę Dahlström długo po rozpoczęciu zdjęć.
W 1999 roku film był oficjalnym kandydatem Szwecji do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.