Przypomniały mi się wszystkie demony polskiego kina. Znowu ta ciężka muzyka, nawet przy ujęciach, w których nic się nie dzieje. Znowu przeciągające się ujęcia cierpiących twarzy (dobrze, już rozumiem, Grochowska cierpi), znowu sztywna gra aktorska, nie chcę się znęcać nad dzieciakami, ale dobrze, że dorośli aktorzy mówią, co dziecko powinno w tym momencie odczuwać, dzięki temu wiedziałem, czy jest smutne, przestraszone czy po prostu głodne, bo miało zawsze tą samą minę. No i dochodzimy do scenariusza. Po pierwsze wszystko jest wyłożone od razu na stół - od razu widać, co się dzieje między bohaterami i potem po prostu obserwujemy, co się dzieje (to samo) między bohaterami, tylko czasami ktoś płacze, ktoś krzyknie, oczywiście są fochy itd. Akcja przewidywalna. Dialogi na zasadzie - im większy truizm, tym z większą powagą trzeba go zagrać i podłożyć pod to ciężką muzykę. Film miał być chyba o problemach 30/40 latków, a sam się stał kolejnym problemem 30/40 latków (moja kasa w błoto)