ja całe szczęście na Głód trafiłem zupełnie nieprzypadkowo ;)
i z miejsca mnie zachwycił.
zwłaszcza,że podczas seansu miałem natychmiastowe skojarzenia z jednym z moich ulubieńców, Umberto D.
identycznie przejmowałem się tym co z bohaterem się dzieje i odczuwałem te same silne ciosy po dupie od społeczeństwa które nie lubi takich ludzi...jak on. No i łzy w niektórych momentach połyneły,a teraz raczej rzadko zdarza mi się popłakać na filmach.
strona wizualna powala,nie mówie już o zabójczych zdjęciach ale sposobie w jaki Pontus ma tajemnicze wizje.
Komeda znowu doskonale odrobił lekcje i sprawił niepokojącą psychodeliczną muzykę ilustrującą wygląd,stan i myśli pisarza z którym z miejsca się utożsamiłem. Nie wiem czy spowodowała to znakomita gra Pera Oscarssona czy to że kiedyś sam znalazłem się w sytuacji jak nasz błędzący po ulicach Pontus.
Z jednej strony żekłoby się poważny choć po dalszej rozmowie ekscentryczny jegomość,z drugiej dumny outsider głodem zmotywowany do poniżenia pod przykładem błagalnego zastawienia guzików.
pod przybraną postawą chce coś załatwić,stworzyć idealną miłość z przechodną nieznajomą,zapełnić brzuch.
wszystkie jednak jego wysiłki idą na marne,i ani nie będzie miał już gdzie pisać swoich notatek gdyż nie płaci za mieszkanie,nie naje się do syta ponieważ dni głodówki spowodowały spory uraz w żołądku,nie pocałuje już wyśnionej kobiety i w marzeniach nie przejdzie się z nią przed snem.
jest jednak skromna maleńka nadzieja,ale czy Jarmuschowska zasada nie mówi nam że wszędzie jest tak samo ?

dramat człowieka z odrobiną komedi,w płaczliwym groteskowym sosie.
jadac na ciepło.

9/10

ps.w przyszłym tygodniu chyba sobie wyjade do rodzinnego miasta,
i pierwszą dziewczynę jaką spotkam w parku zapytam czy nie upuściła książki ;)