cwanych lisów o manierach lorda, którzy brzydzą się swoich "pacjentów" i kochają ich pieniądze. Pod płaszczykiem wiary, psychologii, paranauk za grubą kasę sprzedają złudne nadzieje.

Tak w ogóle to miałem oglądać film wojenny, a przypadkiem obejrzałem kawał przyzwoitego kina psychologicznego z doborową obsadą dawnych, dobrych aktorów. Ten film to koncert gry - przede wszystkim Kazimierza Rudzkiego i Wandy Łuczyckiej, czyli dobranej jak w korcu maku pary oszustów, którzy naganiają klientów jedno drugiemu. To także przyzwoite role Danuty Szaflarskiej i Krystyny Feldman; samotnej kobiety dojrzałej, porzuconej przez narzeczonego oraz zdewociałej wdowa, która w "medium" widzi świętą (wspaniała scena, gdy Wiktoria wręcza jej halkę i częstuje winem, a Fabiańczykowa ze szczęściem przymierza ciuszek i z nabożeństwem wypija podany jej alkohol, niczym wino mszalne). Trochę słabo wypadła tu Marta Lipińska, lecz to dopiero jej druga rola na dużym ekranie.

Podsumowując - nie żałuję spędzonych prawie 2 godzin, szkoda tylko, że Aksamitowski zmył się z kochanką i najzwyczajniej w świecie upiekło mu się.