Bogactwo treści w tym skromnym anime jest zadziwiające. W ciągu niespełna pół godziny przenosimy się w świat Makoto Shinkai'ego, aby przypomnieć sobie istotę i prostotę piękna. Makoto z barokową fantazją bawi się światlocieniem przez co jego obraz nasycony jest refleksami światła i cieniami. Każda chwila spędzona z Hoshi no koe jest ucztą dla oka. Wystarczy przypomnieć sobie scenę jak Noboru i Mikako przechadzają się wzdłuż torów w świetle zachodzącego słońca - doskonałe oddanie cienia który rzuca przejeżdżający obok pociąg, a w tle niesamowicie celnie dobrana muzyka do tej sceny. Postacie bohaterów wydają się otulone ciepłem i emanującą złocistą barwą, kładącego się do snu słońca. Skrupulatność z jaką przedstawiona jest prawie każda rzecz w tym anime zachwyca - pęknięcia w murze, inskrypcje na przejeżdżającym pociągu, tablice informacyjne, ale przede wszystkim cudowne promienie i refleksy słońca.
Przed zobaczeniem tego anime zastanawiałem się ile treści może przekazać autor w ciągu 25 min. Wydawało mi się, że niewiele. Okrutnie się pomyliłem.
Fabuła: Pomimo tego, że jest to teatr dwóch aktorów, to dzięki zachwycającemu scenariuszowi, odbiorca nie ma prawa narzekać. Mamy świat w niedalekiej przyszłości (pojawia się data 2039 w jednej z gazet), dwójka nastolatków zostaje rozdzielona przez trwającą wojnę pomiędzy Ziemią a Tarsianami, gdyż jedno z nich - Nagamine Mikako zostaje wcielona do armady Lizytei (Lysitha - księżyc Jowisza), aby walczyć z najeźdźcami. Historia na początku wydaje się zbyt fantastyczna, ale szybko widz orientuje się jaki jest wątek przewodni tego anime - uczucie. Noboru i Mikako prowadzą korespondencję elektroniczną mimo tego, że ta ostatnia jest rzucana w coraz to dalsze zakątki naszego ukł. planetarnego. Wiadomości jakie sobie wysyłają pokonują coraz dalsze odległości, a czas ich dotarcia do odbiorcy staje się coraz dłuższy. Siły uczucia dwójki bohaterów mogłaby pozazdrościć im niejedna para - mimo tego, że są oddaleni od siebie o miliardy kilometrów darzą się pięknym uczuciem. W końcu dystans jaki ich dzieli to 8,6 lat świetlnych. Główna bohaterka walczy z zagrożeniem ludzkości w ukł. planetarnym Syriusza. W jej wyniku zatopiona zostaje flota ziemska. A mech Mikako zostaje uszkodzony. Autor serwuje nam niezłą burzę intelektualną - uczucia, emocje Mikako oddalonej od Ziemi o... nieskończoność. Jak samotnie musi się czuć osoba na miejscu tej bohaterki, jak pragnie zobaczyć Noboru. Ostatnie słowo Mikako jest naprawdę poruszające: Jestem.
Wydawałoby się, że jest to prosta opowieść. Mam nadzieję, że będę miał szczęście zobaczyć więcej takich prostych opowieści.