LORENTOWICZ, nazywała się Lorentowicz, a dokładniej Lorentowicz-Janczar. Najlepszy jej tekst był - moim zdaniem w 1. części - "stryjeczny wuj szwagra mojego drugiego męża".

Lepszy był jak jechała tym wozem, synowa się pyta co ona robi a babcia Wolańska spokojnie: "Jadę sobie" (mając w dupie ją, wnuka tylko piesek się liczy) albo "Z kim to się ożenił mój biedny syn" :D

pusia pusia! musimy jechać na zastrzyk:p

zgadzam się tam gdzie ten drewniany kibelek jest do kturego whodzi babka wolańska kiedy pusia się goniła to ten kibel podpieprzyli ( ukradli) ale oddali nietety został rozebrany na deski