Żeby było jasne, bohaterem August Emil Fieldorf był. Sam obejrzałem ten film ze względów poznawczych. I były. I to tyle pochwał.
Ale dlaczego kanonizowano Wojtyłę a nie Fieldorfa? Bo z obrazu wynika, że był „święty”. Wolałbym chyba obejrzeć ciut „prawdy”, może twórcy pokazaliby jakąś jego wadę. Pewnie jakieś miał. Każdy ma.
I to było mi ciężko znieść. Ale gorsze było przynudzanie. Ja odbieram ten film za nudziarstwo. Budujmy atmosferę i w ogóle. Ostatnio przeczytałem jednego z filmweb’owców, który porównał oglądanie filmu do snu, do mary sennej. Znakomite porównanie. Jednak ten film to cholernie nudny sen. Obłędnie nudny. To moje odczucia.
I nieprawdziwy. Za dużo kolorów, za czyste koszule, zbyt wykrochmalone prześcieradła. Patrzyłem w twarz Olgierda Łukaszewicza… i widziałem szekspirowską tragedię, a nie kawał krwistej, mięsistej, splątanej ścięgnami i żyłami historii. Tego tam nie ma. Nudą mi tam wiało. A szkoda.
Owszem jest scena gdzie w celi niepokorny AK-owiec wypowiada słowa "Wasze komunistyczne ścierwo trzeba zetrzeć z powierzchni ziemi", po czym „komunistyczne ścierwo” strzela mu w tył czaszki. Są niezłe sceny z prawniczą rzeczywistością tamtych czasów m.in. gdzie adwokat mówi: „To pani Fieldorf wszystko ważne. Ale porozmawiajmy o najważniejszym. O moim honorarium”. Jednak nie było w obrazie iskry, las nie zapłonął, ja nie wybuchłem, a szkoda bo temat dobry i można było z tej historii zrobić naprawdę dobry film.