Druga połowa również kuleje, z innego powodu - jest do bólu dosłowna, wręcz prymitywna. Każdy, kto pamięta 2001: Odyseję Kosmiczną (zwłaszcza końcówkę, do której się teraz odnoszę), seans Ghost Story może potraktować jedynie jako obelgę.
Swoją drogą, moje zestawienie filmu z Odyseją ma też inny powód - kilka słów gwoli wyjaśnienia dłużyzn. Genialne dzieło Kubricka słynie z owych, których i w tym filmie nie brakuje. Problem w tym, że o ile w Odysei przeciągające się sceny były jedynie krajobrazem niesamowicie gęstej treści, która do dziś jest źródłem bólów głowy i dyskusji ze sztyletami w ręku, o tyle w Ghost Story dłużyzna to zarówno forma, środek przekazu i treść. Przyprószona pseudofilozoficznym wywodem Brodacza, który obniżył moją ocenę o kolejne dwa punkty.

O tak, dokładnie. Dłużyzny zupełnie nietrawialne przez widza...