poznaje równie nieszczęśliwą kobietę w tym autystycznym świecie pod szyldem socjalizmu. Kolorystyka, ujęcia. Muzyka sporadyczna. Nawet akt rebelii wychodzi wręcz komicznie. Film mocny ale czasami ciężko wysiedzieć. Ponownie mamy wątki wielkich problemów małych ludzi. Ale te schematy dotyczą całkowicie "Pieśni z drugiego piętra" oraz "Do ciebie człowieku". Nawołują do przebudzenia i obnażają tendencyjne myślenie skostniałych umysłów.