a właśnie dla mnie w tym "bogactwie wizualnym wewnętrznych myśli Giulietty nie współgrającym z jej powierzchownością na zewnątrz" kryje się większość sensu tego filmu. W moim odbiorze była ona jedyną osobą wyglądająca, zachowująca się zwyczajnie. Odstawała ubiorem, makijażem, fryzurą. Nie bił od niej ekscentryzm. I dla mnie ta jej normalność świadczy o tym, ze to co my widzieliśmy na ekranie, pozostali bohaterowie, przyjaciele Giulietty są jej własnym obrazem świata. Ona tak widziała swoje otoczenie. Ono było tak udziwnione w jej oczach.

Czy powierzchowność zewnętrzna człowieka równa się jego wnętrze? Absolutnie nie! Można być całkiem pospolitym człowiekem, a mieć bogate i oryginalne wnętrze i odwrotnie...