W przeddzień bitwy pod Cedynią Mieszko, władca Polan, w gorączce wspomina swoje życie. Wbrew woli ojca Ziemomysła przejął po nim władzę, widząc konieczność twardego rządzenia dziedzictwem. Jego brat Czcibor podporządkował mu się, chcąc uniknąć zwady w rodzinie. Mieszko zaprowadził posłuch w drużynie i wśród książąt plemiennych; dla wzmocnienia państwa przyjął od Czechów chrzest i zawarł z nimi sojusz, poślubiając Dobrawę. Uniezależnił się tak, że na swym dworze gościł cesarza Ottona jak równego sobie. Lecz w zjednoczeniu Słowian przeszkadzają mu Weleci, dowodzeni przez Wichmana, i margrabia Hodo, wódz Marchii Brandenburskiej. Pod Cedynią wojska Niemców i Weletów ponoszą klęskę. Mieszko uwalnia pochwyconych germańskich wodzów, by świadczyli przed zachodnim światem o sile nowego państwa Słowian.

Wieczór przed bitwą pod Cedynią. Mieszko, książę Polan, cierpi z powodu nieznanej choroby. W wywołanych gorączką wizjach powraca do przeszłości, wspominając drogę, która doprowadziła go na tron. W młodości Mieszko przeciwstawiał się polityce izolacji, której zwolennikiem był jego ojciec. Po śmierci Ziemomysła podstępem i siłą przejął władzę. Wszystkie swoje działania podporządkował idei stworzenia państwa, które będzie liczyć się na arenie europejskiej. Mimo to wciąż dręczyła go świadomość, że postępuje wbrew woli ojca.

Próba rekonstrukcji historycznej. Wiek X, dzieje dojścia do władzy ambitnego Mieszka I, jego walki o zjednoczenie plemion słowiańskich, rozszerzenie granic państwa i wprowadzenie kraju Polan do grona państw liczących się w ówczesnym świecie. Po ślubie z czeską księżniczką Dobrawą, Mieszko przyjmuje chrzest i stacza pod Cedynią zwycięską bitwę z wojskami niemieckiego margrabiego Hodona.