Oglądając ten film nie mogłem odpędzić się od smutnego zapytania, dlaczego taki film nie powstał w Polsce. Oto historia rodziny w punkcie zmian i to dwojakiego rodzaju. Z jednej strony mamy matkę zapadającą w śpiączkę, z drugiej Niemcy, które budzą się z 40-letniego snu. Film jest zrobiony z werwą i pomysłem. Wspaniałe monologi z offu parodiują styl komunistycznych tekstów. Wszędzie pełną odwołań do przeszłości i współczesności. Cała historia Niemiec opowiadana jest ciepło, z sentymentem, a jednocześnie z ironią i ostrą prawdziwością skrywaną za satyrą. Idealne wyważenie wątków osobistych z globalnymi, sentymentalizmu z chłodną prawdą sprawia, że film ma niesamowity nastrój. To pierwszy film od bardzo dawna, w którym patos nie irytował mnie. Amerykanie powinni się tej sztuczki łączenia patosu z humorem nauczyć od Niemców, na dobre wyszłoby to ich filmom.
Jednym słowem super film i dla tych co komunizm pamiętają, jak i dla tych, którzy nie mają o nim zielonego pojęcia.