Miike jest piewcą kiczu i niechlujnym reżyserem. Jego filmy zawierają masę błędów technicznych, logicznych, a dialogi często wołają o pomstę do Nieba.
Jednak mało jest reżyserów potrafiących stworzyć tak cholernie nieprzyjemnie i drastyczne filmy, z dziwnymi, często przerysowanymi bohaterami - filmy, które kończą lub też zaczynają się wielkim BANG z krwią i flakami na czele. To właśnie tutaj, w Audition, dramat i często wykorzystywany w kinie motyw miłości (zauroczenia) starzejącego się, samotnego faceta do młodej i pięknej kobiety o tajemniczej przeszłości, zostanie wykrzywiony i sprowadzony wręcz do groteski.
W istocie film mógłby nudzić gdyby nie swoista nieprzyjemna i tajemnicza aura towarzysząca głównej bohaterce. Miike świetnie uchwycił temat i z banalnej opowieści stworzył interesującą i ciekawą historię z szokującym zakończeniem.
Fabuła rozwija się dosyć powoli - jednak nie pozwala odejść od ekranu. Od początku, powoli obserwujemy, jak bohater wpada w pułapkę kobiety-modliszki - jego los wydaje się z góry przesądzony. Patrzymy na bohatera miotającego się w swych uczuciach - jego piękne, sielankowe marzenia powoli zamieniają się w koszmar. Czekamy na finał. Reżyser ze znaną sobie skłonnością do pokazywania sadystycznych scen przeszedł tu samego siebie. Oglądając finał czułem się wyjątkowo nieprzyjemnie i nieswojo... wręcz czułem bezradność głównego bohatera i jego cierpienie.
Miike wyraźnie bawi się tutaj konwencjami - finał sfilmowany jest w drapieżnej, czerwonej scenerii, co świetnie kontrastuje z resztą utrzymaną w bieli i sennym, niebieskim kolorze.
Dzieło niezwykle klimatyczne i fascynujące - 10/10.