Może się nie wczułam, może patrzę płytko i nie rozumiem sedna filmu,
ale jestem daleka od achów i ochów. Widzę tu jednak wielkie zachwyty,
a że nie chcę być ignorantką, proszę - wyjaśnijcie, co Was zachwyca.
Jeśli usłyszę konkrety, na pewno przyznam rację i zwrócę na nie uwagę.
Na razie fani przedstawili tylko ogólniki.
Przyznaję uczciwie, nie lubię azjatyckiego kina pseudo-grozy,
tzn. ujmuje mnie jego subtelna poetyka, uduchowienie i emocjonalność,
ale mimo tej zalety takie filmy zwykle mnie nudzą śmiertelnie.
Mało się dzieje, fabuła jest często niespójna i nie do końca logiczna,
wiele wątków pozostaje nierozwiązanych, za dużo niedomówień.
Przeważnie drażni mnie "kawa na ławę" i lubię, gdy film zostawia
pole dla wyobraźni lub niepewność, lecz "azja-straszaki" przeginają.
Sam fakt, że gdzieś tam straszy skrzywdzony duch, na mnie nie działa.
Wracając do "Audition" - przez pół filmu na siłę przedłużane sceny,
które zamiast monotonnej, sennej godziny mogłyby zająć 20 minut,
a przez pół wszystko leci przesadnie szybko i chaotycznie,
nie wiadomo, o co chodzi, co się stało naprawdę, a co się śniło;
tę z kolei połowę, zwłaszcza 10 minut skaczących, nieskończonych scen
powinno się bardziej rozciągnąć i dopracować.
Chętnie zrobiłabym remake tego filmu, bo pomysł jest świetny,
ale realizacja, poza może ową słynną "brutalną" sceną,
(chyba za dużo widziałam thrillerów, nic dla mnie już nie jest brutalne)
leży i kwiczy. Koncept to nie wszystko, konstrukcja filmu też się liczy,
a tutaj ona jest kompletnie nieprzemyślana.
Sławna scenka mi się akurat podoba, jest ironiczna i perwersyjna.
Reszta mnie zawiodła. Czekam na rozsądne kontrargumenty i wskazówki.