Najpierw był Brad Pitt wyjaśniający swoją atrakcyjność byciem synem pogodynka w Zaginionym mieście. Teraz mamy argentyński film, gdzie jeden pan pogodynek jest taki słynny i ceniony, że ma własny program nadawany w godzinach późno-wieczornych, z tańcem i śpiewem. Jest nieomylny i po studiach, wszyscy mu wierzą. Raz się pomyli, spadnie grad, który zniszczy ludziom życie i teraz będzie tematem numer jeden w kraju. Kariera i życie przekreślone, był człowiek i nie ma człowieka, pokonany przez tłum.

Nie jest wyjaśnione jak to się stało, że się pomylił. Czemu w ogóle prognoza pogody jest taka ważna? Czemu to jest gwóźdź programu? Czemu tak późno to jest nadawane? Czemu tylu ludzi dzisiaj potrzebuje wiedzieć, że dzień później będzie pogodnie? I czemu jego pomyłka jest wiadomością dekady, która poruszyła każdego? W tym filmie nie ma żadnego komentarza, jest tylko niedorzeczność astronomicznych rozmiarów – a potem będą jeszcze większe jaja! To jest piękne, złe kino: pełne denerwujących postaci, historia była pisana pod wpływem cystern alkoholu, momentami tego nie da się oglądać z zażenowania – ale jakie ten tytuł ma jaja! To nie jest po prostu złe, to jest złe z rozmachem i dumą! Robimy idiotyczny film o niczym, żeby widzowie mogli przy tym pić alkohol i się dobrze bawić w zły sposób, to cel naszej egzystencji na tej planecie.