Bohater "Grzechów dzieciństwa" jest młody i to, co podstawowe dzieje się w sposób czysty i w sposób czysty jest odczuwane. Podstawowe i najistotniejsze: Kazio-Lonia-Walek.
O tym mowa też w "Lalce" tuż przed planowanym samobójstwem Wokulskiego. Prus pisze wtedy o elementarnym odczuciu Wokulskiego - tego, co prawdziwe w tej skrajnej, ostatecznej sytuacji: że zostały mu tylko "ziemia, prosty człowiek i Bóg". Walek to uosobienie "prostego człowieka", główna część "Grzechów dzieciństwa" dzieje się na wsi ("ziemia"), Lonia być może uosabia (tak jak Madzia Brzeska w "Emancypantkach") to, co we właściwym sensie kobiece: czyste, proste, co, jak w Fauście Goethego, "pociąga w górę" ("Das ewig Weibliche zieht uns – hinan"), do Boga.
Nie całkiem rozumiem, w jakim sensie Prus mówi o "grzechach" dzieciństwa. Tytuł być może odnosi się do wspomnianych podstawowych spraw i słowo ma tutaj znaczenie ironiczne, w tym sensie, w jakim zachowania Kazia mogą traktować (z wyższością i lekceważeniem) dorośli, którzy już "znają życie", choć w gruncie rzeczy wcale go nie znają, bo nie chcą albo nie potrafią odczuć je tak samo bezpośrednio i czysto. Być może jednak chodzi o różnicę między bardzo młodym człowiekiem i dorosłym. Dziecko ma czyste, bezpośrednie odczucia tego, co elementarne ale nie zrozumiane. Zrozumieć je może dopiero człowiek dojrzały, pod warunkiem, że nie zatraci ich z biegiem czasu i zachowa w sobie czystość i prostotę dziecka.