Wybitny węgierski reżyser Miklos Jancso wprowadza do swego oryginalnego stylu silne akcenty erotyczne, by przedstawić własną wersję słynnej "afery Mayerling". Kino lubi tę tragiczną historię, ale ukazuje ją w sposób melodramatyczny, jak w filmie z Omarem Shariffem i Catherine Deneuve. Tu jest inaczej, gdyż dla pary kochanków najważniejsza nie jest miłość, lecz idea wolności absolutnej, wyrażająca się w ekstazie erotycznej. Jancso swoim zwyczajem zastępuje tradycyjną fabułę ciągiem luźnych sekwencji. Wcześniejsze filmy z lat 70tych wypełnione były po brzegi tańcami i śpiewem, zaś ten pełen jest tańców i seksu. Skojarzenia automatycznie biegną w kierunku Borowczyka, który również łączył wyrafinowanie plastyczne z erotyzmem, jak również Tinto Brassa, ze względu na obecność jego stałej aktorki, Theresy Ann Savoy, która tym razem zaskakuje bardzo nietypowym jak na kobietę atrybutem... PRYWATNE GRZECHY, PUBLICZNE CNOTY to kino artystyczne i eksploatacyjne zarazem, czyli prawie że ideał. Prawie - gdyż mimo wszystko trochę brakuje spójnej fabuły. Wymowa filmu życiowa, więc pesymistyczna: wolna miłość zawsze przegra z brutalną siłą opresji.