Z dramatu na campusie robi sie thriller, z psychoanalizy rodzi sie przypowieść o nienawiści i zemscie. Jak w przeciw-odbiciu lustrzanym powtarza sie na prowincji to samo, co wydarzylo się wczesniej w wielkim mieście. Tym razem znacznie bardziej brutalnie, z czarnymi przestepcami i białymi ofiarami - typowo dla Pld. Afryki. Ale czy naprawde da sie tak latwo, jasno i wyraznie rozroznic sprawcow od ofiar w spoleczenstwie tkwiacym ciagle jeszcze w swojej ztraumatyzowanej przeszłości?

W ogole - pozytywnie nalezy przyjac, ze ten doskonały scenariusz Anny Marii Monticelli nie ulegl pokusie, aby te cala historie nie uczynic łatwiejsza do strawienia, np. poprzez wygladzenie tych wszystkich ambiwalencji, tych "kantow i rogow" które cechuja przeciez wszystkie postacie filmu.
John Malkovich jest tak dobry, jak juz dawno nie byl, przedstawia fascynującą kolekcję przeróznych póz lub manier - czy to pewnosci siebie, czy arogancji, nietaktu, lekcewazaco, tu troche kpiny, tu drwiny - a przy tym wszystkim bez "okradania calego show" tylko dla siebie. Bo takze debiutantka Jessica Haines, jako Lucy, prezentuje sie jako nawet ta najbardziej ucisnieta przez smutek, pelna troski prawie bezpłciowa "istota" - zadziwiajaco mocnie i jako pelna wyrazu.
To co Lucy robi z jej zgwałcenia jest aktem narodowego przebaczenia, ktory rozciąga te rzadko przyznawana wielkodusznośc na obie strony. Przebaczenie dla swoich gwałcicieli i przebaczenie dla jej samej, która przeciez wczesniej jako "biala" korzystala z apartheidu. Ta poludniowoafrykanska aktorka Jessica Haines jako Lucy tak naprawde zasługuje na nagrode, która nie jest przewidziana w świecie glamouru. "Złoty pylek piasku" powinna sie nazywac ta nagroda i być przyznawana za najlepsze przedstawienie prawie ze niemożliwego "nadal- i dalej-życia".

Imponująco uosabia zdobywca Oscara John Malkovich, tragicznego glownego bohatera, ktory popadl w nielaske, jest skompromitowany i który traci wszystkie swoje role i rozpaczliwie poszukuje nowe. Bezlitośnie pozbawił go jego wiek aure uwodziciela kobiet, ale także jego relacje miedzy ojciem a córka - coz po prostu ich nie ma. Ta jego wieloaspektowa estetyka ponesienia kleski na przeciwko tej wspaniałej kulisy Afryki Południowej jest jak emocjonalne i intelektualne Tour de Force - dla głównego bohatera, jak i dla publiczności. A przy tym trzeba intensywnie uwazac - filmowanie sił w naturze i te długie przejażdżki samochodowe, podlozone ariami oper lub wagnerowskim bombastem i patosem, naleza do efektow filmowych, ktore bardzo szybko podlegają ryzyku kiczu. Tej kinowej interpretacji tego jakze bardzo naładowanego poezja materiału - sluza fazy zdecydowanej ciszy. To sa wlasnie te momenty, w ktorych widzowie zostaja praktycznie wciagnieci w odchlanie duszy filmowych protagonistow.

Jednym slowem:
Bardzo dramatyczna historia o nierozwiazanym sporze pomiędzy ojcem i córką, pomiędzy białym i czarnym oraz między przeszłością a przyszłością i między starszym i młodszym pokoleniem, w epoce pomiędzy błędnym, niegodziwym apartheidem i wciąż bardzo problematycznym okresie późniejszym.