„Hana-Bi”, najsłynniejszy bodaj film Takeshi Kitano, jednego z najwybitniejszych i najciekawszych twórców współczesnego kina, jest dziełem wyjątkowym, oryginalnym, poruszającym i zapadającym w pamięć. Jest to osadzona w konwencji kina gangsterskiego opowieść o życiu i śmierci, winie i odkupieniu, o poszukiwaniu istoty życia. Film porusza uniwersalne życiowe kwestie, mimo iż dość mocno tkwi w japońskiej, często dla nas egzotycznej, kulturze i tradycji.
„Hana-Bi” odznacza się ciekawą strukturą narracyjną. Tocząca się współcześnie akcja jest przerywana retrospekcjami – trapiącymi głównego bohatera wspomnieniami, od których nie może się uwolnić. „Hana-Bi” jest filmem niezwykle oszczędnym narracyjnie, dialogi są tu sprowadzone do minimum, reżyser raczej stara się pozostawić nas z widzianymi obrazami, dając nam wolną rękę w ich interpretacji. Jednocześnie co pewien czas Kitano zaskakuje nas gwałtownymi scenami, pełnymi okrucieństwa i brutalnej przemocy, by po chwili pokazać nam namalowane przez jednego z bohaterów filmu obrazy i poprzez długie ujęcia skoncentrować na nich uwagę widzów. Ta granicząca z ascezą narracyjna oszczędność, sugestywne sceny przemocy i wstawki malarskie pozostawiają niezapomniane wrażenie.
Jednak mnie najbardziej w tym filmie zafascynowała i poruszyła tragiczna postać głównego bohatera. Nishi, tajemniczy, zgorzkniały, ponury, milczący policjant w ciemnych okularach nie może się uwolnić od dramatycznych przeżyć przeszłości. Obwinia siebie o śmierć przyjaciela, w dodatku jego żona jest śmiertelnie chora, a inny przyjaciel sparaliżowany. Początkowo wydaje się, że Nishi to bezwzględny brutal, dla którego liczy się tylko pięść i pistolet, ale stopniowo bohater odsłania przed nami swoje prawdziwe oblicze: Nishi okazuje się wrażliwym człowiekiem, przepełnionym miłością do swojej umierającej żony, przygniecionym przez wyrzuty sumienia i pragnącym zadośćuczynić swoje winy.
Druga część filmu, kiedy Nishi wraz z żoną wyruszają w, zdaje się, ostatnią podróż jej życia, stanowi przepiękną opowieść o miłości. Tym bardziej piękną, że miłości tej tak naprawdę specjalnie nie widać, Nishi przecież dalej jest ponury i milczący i od czasu do czasu rozkwasi twarz jakiemuś rzezimieszkowi. Ale ta ledwie dostrzegalna, daleka od egzaltacji, acz wielka miłość tkwi w drobiazgach: uśmiechach, milczących spojrzeniach, wspólnych posiłkach, wystrzeliwaniu fajerwerków. Właśnie ta powściągliwość w okazywaniu uczuć, obca naszej słowiańskiej kulturze, również stanowi o wielkości tego filmu.
Dzieło to, choć pozornie egzotyczne, opowiada o problemach, z którymi stykają się wszyscy ludzie. W dodatku opowieść ta została przedstawiona w bardzo ciekawej, oryginalnej, wyrafinowanej formie. Z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że „Hana-Bi” to jeden z najlepszych filmów ostatnich dwudziestu lat