Przyznam szczerze, że po trailerze stwierdziłem "ale to będzie gniot". Opis i pojedyncze sceny przywodziły na myśl kolejny portret krytykujący bogatą młodzież i współczesność. Nie mogłem jednak odmówić twórcom świetnej promocji (clipy, spoty, chwytliwe hasła) i gdy dostałem darmowy bilet wybrałem się właśnie na "Hardkor disko". Ku mojemu zaskoczeniu jeden z lepszych polskich obrazów ostatnich lat.
Skonieczny jako reżyser videoclipów zaskakuje tu nie tylko świetnymi zdjęciami. Swój utwór również buduje niczym piosenkę. Dwa pierwsze rozdziały opiera na identycznych scenach (rozmowa o papierosach, droga przez las) by w trzecim zrezygnować z zwrotkowej kompozycji i trochę zabawić się motywami, które wcześniej powielił. Bardzo przypadła mi do gustu jego gra z widzem. Najlepiej widać ją w ciągnącej się w nieskończoność scenie przy stole, gdy nagle w luźnej rozmowie "ojciec" wspomina iż dziś ludzie potrzebują impulsów i wciąż te samo miejsce akcji ich nudzi. Jest to mrugnięcie okiem w stronę zniecierpliwionego widza.
Samej opowieści również nie mogę wiele zarzucić. Jest prosta jak drut, ale przekazana w bardzo przystępny sposób. Pojawia się element tajemnicy, kilka mylących tropów, tempo raz zwalnia innym razem przyspiesza. "Hardkor disko" przykuwa naszą uwagę, bo trudno oderwać wzrok od ekranu na którym tyle się dzieje.
Jeśli miałbym coś wytknąć twórcy, to byłyby dyskotekowe sceny i częste podporządkowywanie obrazu muzyce. Wizja zaćpanej, egoistycznej warszawskiej bohemy wprawdzie nie kole w oczy tak bardzo, ale też nie wnosi też nic ciekawego. Znacznie fajniejsze jest oglądanie starcia głównego bohatera, który przeciwstawia się porządkowi panującemu wśród elit i możliwość samodzielnej oceny racji obu stron konfliktu.
Ogólnie: solidne kino. Warto.