Film jest dobry - tak pokrótce.
A teraz o problemie: w filmie nie ma pozytywnej postaci. Młode pokolenie popsute. Nawet jeśli wydawać by się mogło, że jest w nich jakiś pierwiastek miłości, to jest to złudne, bo jest to przejaw hedonizmu.
To pokolenie to owoc starszego pokolenia - jeszcze nie tak popsutego, ale już dorastającego w czasie rewolucji seksualnej. Młode pokolenie, czyli Milenialsi, to owoc tej rewolucji, a owoc ten zabija dzieci rewolucji, czyli własnych rodziców - paradoks..? tak - ale jak wszystko w tym relatywistycznym świecie.
Pokolenie rodziców nie potrafi odwrócić tej sytuacji, bo często samo nie jest oparte na wartościach. Albo czasami próbuje, ale już jest za późno - przykładów z rzeczywistego życia jest mnóstwo.
Film jest hiperobolą tego stanu rzeczy, zrobioną po to żeby wciągnąć i zaciekawić - w przeciwnym razie można by zrobić film dokumentalny, a nie fabularny.
Wydaje mi się, że autor w swojej eksplikacji wyjaśnia mniej więcej to samo, ale nawet jeśliby tak nie było, to uważam, że schematy tego procesu rewolucyjnego właśnie tak się ukształtowały, że dzieło mogłoby powstać tylko z artystycznego "mętliku" w głowie (początkowo myślałem, że tak jest :P )
Do filmu nie można więc podejść bezrefleksyjnie. Nawet jeżeli autor tego tak bardzo nie wymaga. To jest obecna (anty)kultura i trzeba ją badać i wyciągać wnioski. Ziarno tego filmu musi paść na żyzną glebę, bo w przeciwnym razie nic z niego nie będziemy mieli.