Fakt iż film Alana Parkera obejrzałem dopiero teraz potraktować należy jednoznacznie: to niewybaczalne faux pas z mojej strony. Zresztą najpewniej w tym stanie błogiej nieświadomości utrzymywałbym się nadal, gdyby nie zanucony w myślach fragment utworu To nie był film w wykonaniu zespołu Myslovitz. "Urodzeni mordercy, Kalifornia, Siedem, Harry Angel, Pulp Fiction, Hellraiser (nie jestem pewien, ale chyba nie o Erasera, czyli Egzekutora ze Schwarzeneggerem tutaj chodzi. Oby) i Freddy" – zdałem sobie sprawę, że jedno z tych nawiązań jest mi obce. Oczywiście sam tytuł znałem, aczkolwiek jakoś nigdy nie było sposobności, by przyjrzeć mu się bliżej. Wszak jak długo można żyć w grzechu? Paradoksalnie obraz ten daje na tak postawione pytanie jednoznaczną odpowiedź: długo. Mimo że nie przepadam za nawiązaniami do kultury voodoo i nie przemawia do mnie sposób rozwiązania historii – przyznać trzeba, że cała opowiastka jest klimatyczna, co w połączeniu z charakterystyczną, na wskroś amerykańską twarzą Rourke’a i kocimi popisami uroczej Lisy Bonet (ach te lata 80.!) tworzy spójny oraz przemyślany obraz. I oczywiście Robert De Niro w roli Lucyfera to klasa sama dla siebie. Niemniej w moim prywatnym rankingu numerem jeden pośród odtwórców szatańskich ról pozostaje Al Pacino z Adwokata diabła. Inna sprawa, że na tle Keanu "gram jedną miną" Reevesa każdy bardziej rozgarnięty aktor jest w stanie wykrzesać z takiej roli iście piekielne płomienie.

Zachęcam do lektury moich felietonów: http://ja.gram.pl/Spayki/