Gdyby najnowszy film Amata Escalante bardziej ścieśnić, by przekazać zainteresowanym to co w
nim najistotniejsze, najważniejsze, wpompować w niego dużo emocji i nadać więcej życia
czołowym postaciom, dostalibyśmy kawałek dobrego, nawet jeśli jest to nadal wizerunek
brutalnego świata, na którego widz jednak nie spoglądałby z tak ogromną obojętnością.
Może gdyby jego początek był zupełnie inny, a sedno treści nie zataczało kręgu po godzinie, nie
stwierdziłbym, że te pozostałe 40 minut było zupełnie niepotrzebne, bo to ono zadecydowało o tak
niskiej jak na dramat ocenie. Niestety stało się inaczej i pigułka wcale nie okazała się gorzka.
Słowo jakie przychodzi najczęściej na myśl pochłaniając ''Heli'' to ...znieczulica.
Ta brutalna rzeczywistość nie jest niczym odkrywczym, niczym szczególnym, a przecież być
powinna, bo to ona miała sprawić, że widz poczuje gniew, a nie tylko bezradność na to czego jest
świadkiem. Brak emocji na ekranie, czy tych wydartych z kinomanów to jednak nie jedyny grzech
filmu Escalante. Reżyser nadzwyczaj biernie ukazuje bezduszny wizerunek meksykańskiego
społeczeństwa, dzięki czemu bierność ta udziela się i nam, oglądającym.
Obraz w wątpliwy sposób jest w stanie wstrząsnąć widzem, bo nie każdego przedstawiona
nienawiść zrodzona z beznadziejnej przemocy, może zaszokować. W dzisiejszym kinie, trzeba
zdecydowanie czegoś więcej.
Dlatego powtórzę raz jeszcze głośno. Pozbawienie nas odruchów emocjonalnych, między innymi
też i współczucia do bohaterów, tworzy zasłonę zobojętnienia i sporej apatii. Trudno wyciągnąć z
filmu jakieś wnioski, czy poddać głębokiej analizie zachowania ludzi. ''Heli'' nie wkuwa w fotel, a
w tego rodzaju kinie to raczej mało dopuszczalne.
Dokąd ma uciec zniechęcona taką egzystencją młódź, która nie wierzy, aby w chorym systemie
doszło do jakichś zmian, nie dostrzega żadnych nadziei, młódź od której zależy przecież
przyszłość kraju. Wypalona już na starcie, bezradnie rozkładająca ręce, nie zauważa sensu
istnienia, bo jest obdarta z woli walki. Pewnie, że przerażające, ale nie w tym dramacie.
Nie tylko sama opowieść jest pozbawiona wyrazu i mocy. Sam sposób przedłużanych w
nieskończoność scen, uwydatnia jeszcze bardziej bezsilność i antyutopię w której tkwią młodzi.
Pewnie wielu z was powie, że ten element akurat dobrze oddaje całą sytuację, ale mnie to do
końca nie przekonuje. Niektóre fragmenty wydają się być kompletnie zbędne, jakby nieistotne.
Do aktorów raczej nie ma co mieć pretensji, bo oni spełnili swój sceniczny obowiązek i oddali
dość nieźle koszmar w którym ugrzęźli.
Zdjęcia filmu, może i należycie ukazują stan rzeczy, gdyż są surowe, szarobure, a martwe kadry
sięgają wzrokiem, aż po horyzont i przytłaczają wzrok, ale to także nie mnie zachwyca. Susza
wyczuwalna w powietrzu potrafi dławić kurzem wymieszanym z żarem, lecz kiepskie to uczucie.
Wielka szkoda, że nie dołączono do tej surowizny żadnej muzyki, która by mogła o wiele bardziej
pokazać dramatyczność i powagę historii. Przy tak długich i mozolnych ujęciach, może choć ona
wywołałaby emocje.
''Heli'' to dramat społeczny, ukazujący jedno z wielu miejsc na Ziemi o których, jak się nieraz
mawia, zapomniał Bóg. Ale to nie Bóg jest temu wszystkiemu winien, a po raz enty człowiek,
istota inteligentna, potrafiąca bliźniemu zgotować niewyobrażalne piekło.
''Heli'' to labirynt przemocy, agresji, zła, nienawiści, labirynt z którego trudno wydostać się na
powierzchnię, temat rzeka, błędne koło, wszystko to, co nie powinno mieć miejsca w
cywilizowanym świecie.
Gdyby chociaż Amat Escalante i Gabriel Reyes umiejętnie postawili widza pod murem, gdyby
panowie sprawili, by na ich dzieło patrzyło się z przerażeniem, gdyby, gdyby, gdyby....
Mam mieszane odczucia, a z nich wyłania się zaledwie ocena 5/10. Jednak na innych film ten
może mieć o wiele większy wpływ i osądzą go oni bardziej obiektywnie.