Pierwsza część obejrzana dwadzieścia lat temu to do tej pory jeden z najlepszych filmów jakie w życiu oglądałem. Clive Barker trysnął jednorazowym, autentycznym geniuszem jaki miał raz w życiu. Niczym Tobe Hooper czy Wachowscy czy ten gościu od Łowcy jeleni. Zastanawiające jest czemu ci ludzie tworzący raz arcydzieło nie potrafią już utrzymać poziomu i dalej kręcić jeśli nie wybitne to chociaż dobre filmy. Taki Carpenter potrafił robić kilka tytułów dobrych jak Mgła np. Czemu Barker po stworzeniu dzieła wybitnego nie potrafił być już tak dobry?

Druga część to bodaj najlepszy z sequeli ale i tak nie umywa się do oryginału. Niby najbardziej podobny do jedynki lecz nie ma tych cech, które z tamtego czyniły film totalnie zajebisty. Scenariusz ma dziury, wizja piekła nie przekonuje, brak myślowej głębi pierwowzoru, intryga, która tak zachwycała poprzednio nie istnieje, spłycenie postaci i zrobienie z Hellraisera pospolitego pop-komiksu. Jedynka taka nie była choć na pozór to ten sam sort. Brakuje też takich wyśmienitych scen jak miał poprzednik. Brak potworów, które urozmaicały piekielny wymiar. A tam mieliśmy tylko przedsionek. I robił większe wrażenie niż całe piekło tutaj. Tylko klimat daje rady.

Największy grzech to chyba właśnie spłycenie postaci do poziomu zwykłej telenoweli i brak tak wciągającej, fascynującej fabuły. Dwójka nie jest fascynująca tylko przymulona i depresyjna. To tak jakby Aliens stał się przymulasty. Już trójkę się lepiej oglądało bo była raczej przygodowa niż robiła za dramat Masłowskiej o patologii.

Dlatego chętnie nakręciłbym osobiście nową dwójkę, tak jak powinna być zrobiona. By była równa jedynce, jednego z najlepszych filmów ever.