Dwójka podobała mi się tak samo jak jedynka a może nawet troszkę bardziej. Genialna muzyka i scenografia budują niezłą atmosferę. Dużo krwawsza część niż pierwsza. Jedno muszę przyznać, że jak na 1988 rok to charakteryzacja jest po prostu oszałamiająca - to jak przedstawili Julie bez skóry mnie po prostu zachwyciło, te detale anatomiczne, mięśnie i w ogóle całościowe wykonanie...no po prostu brak słów co można wyczarować nie mając do dyspozycji efektów komputerowych jak dzisiaj. Bardzo udana kontynuacja. Zaraz zabieram się za oglądanie trójeczki - mam nadzieję, że utrzyma poziom :)