Film ten ukazuje upadek modernizmu i przejście w postmodernizm i pod tym względem należy go również oceniać. Nie jest to barok, jak uznał to komentator poniżej, a właśnie ponowoczesność. W idealnym Wieżowcu lat 60 coś się popsuło i przyszły lata 70 i zaprzeczenie porządku. Ten film moim zdaniem idealnie przedstawia na czym polegało i jak wyglądało przejście z powojennego świata kultury masowej i jednolitości, do świata różnorodności i płynności.
W tym filmie nie Hiddleston, Irons, Evans nie grają głównej roli, nie grają jej również ani Sienna Miller, ani Elizabeth Moss. W tym filmie główną rolę gra tytułowy Wieżowiec. Nie czytałem książki, ale w filmie widać, że to nie jednostki są podmiotem lirycznym i centrum narracji opowieści, a historia, która się toczy. Swoista walka klas na to, która lepiej potrafi się bawić i która lepiej łamie stare zasady. Nie ma co się doszukiwać sensu, czy logiki w tym filmie, gdyż jest on ilustracją ducha epoki, w której żyjemy.