Pewna rodzinka zjeżdża do zamku zmarłego niedawno seniora rodu, by zapoznać się z jego testamentem. Niedługo potem sztorm odcina ich od świata; wkrótce w ciemnościach wyjdą na jaw tajemnice z przeszłości i goście, jeden po drugim, zaczną ginąć...

Wielkie domostwo, uwięzieni w nim pozornie znający się ludzie i systematycznie eliminujący ich morderca, którym może być każdy. Gdzie już nie widzieliśmy tego schematu? Powieści Christie (zwłaszcza "Dziesięciu małych Murzynków"), "Dom na przeklętym wzgórzu", inne drobne kryminały czy nawet kreskówki (Scooby Doo) - wszystko już było. Na szczęście film Vohrera wyróżnia się ciekawą psychologią postaci no i realizacją morderstw. Tych ostatnich jest tutaj niemało, a wszystkie (co może być dla niektórych nużące) dokonywane podobnym sposobem i dokładnie tym samym narzędziem - szalem z hinduskiego sukna. Zaraz za nim w oczy rzuca się pewien szczegół - czarne rękawiczki mordercy, które w najbliższej dekadzie będą przecież wyznacznikiem nurtu giallo. Rówieśnik "Dziewczyny, która wiedziała za dużo", uważanej za pierwsze dzieło z "żółtej" półki, dorównuje jej stylowym wykonaniem oraz udanym plot-twistem w finale. Na plus jeszcze obsada, szczególnie Kinski i Arent w roli zagubionego pianisty oraz muzyka - jazzowe wariacje na tematy Chopina powinny być już klasyką. Oprócz "Dziwnej hrabiny" - chyba najlepsze krimi, jakie dotąd widziałem. 7/10