Edek Wieczorek jest prostym robotnikiem, który marzy o rodzinie i własnym domu. Pewnego dnia dowiaduje się, że może otrzymać mieszkanie, ale pod warunkiem że się ożeni. Poznaje Halinę i postanawia się z nią ożenić. Jednak małżeństwo Edka nie układa się. Żona opuszcza go a nim opiekuje się jej siostra.

50-minutowy film telewizyjny, jedyny w dorobku Wiszniewskiego film fabularny. Historia młodego robotnika, który otrzymuje mieszkanie od Rady Zakładowej, pod warunkiem jednak, że się ożeni. Film, sam w sobie zajmujący, mało przypomina inne z dorobku reżysera, może poza liryczną muzyką, wykorzystaną następnie w Gościmińskiej. Andrzej Szpulak uznał go wręcz za naznaczony niezwykłym w dorobku Wiszniewskiego piętnem artystycznej ostrożności. Niektóre sceny, na przykład te dziejące się w fabryce, przypominają raczej filmy Krzysztofa Kieślowskiego. Zwraca uwagę sugestywnie fotografowana Łódź, miasto brzydkich, brudnych, odrapanych budynków, ciasnych klatek schodowych, mieszkań bez kanalizacji. Główny bohater tego filmu, w sugestywnej interpretacji Andrzeja Mellina, jest prostaczkiem, na którego twarzy każda myśl czy uczucie znajdują natychmiast plastyczny wyraz. Stara się on ułożyć sobie życie w ramach istniejącego systemu. Ponieważ jednak tego sytemu ani nie rozumie, ani nawet nie uświadamia sobie jego istnienia, nie zdaje sobie sprawy z dwuznaczności moralnej własnego postępowania. Pod tym względem film Wiszniewskiego wyprzedza liczne filmy Kina Moralnego Niepokoju, których bohaterowie dopiero w wyniku bolesnego zderzenia z rzeczywistością zaczynają (albo i nie) sobie uświadamiać, na czym ona polega. Czy jednak ostatni kadr, w którym bohater żałośnie patrzy w kamerę, obładowany sprzętami kuchennymi, które otrzymał od Rady Zakładowej, świadczy o tym, że coś ze swojej historii zrozumiał?