Niestety, ale moje nadzieje odnośnie udanego zakończenia tego bądź co bądź przydługiego serialu (absolutnie nie mówię tego złośliwie - Władcę Pierścieni łykam bez popitki a i pierwszy Hobbit był dla mnie przyjemnym widowiskiem) zostały całkowicie pogrzebane. Już w drugiej odsłonie Hobbita były chwile, gdy zastanawiałem się co jeszcze głupszego można wcisnąć do ekranizacji tej niewielkiej książeczki. Niestety, w ostatniej części przygód ekipy Thorina ilość absurdów i różnic względem pierwowzoru stała się dla mnie nie do przejścia. Pomijam już wiele różnic scenariuszowych względem książki. Po pierwsze, na cholerę było przenosić zgładzenie smoka do tej części, skoro ginie on już po 10 minutach filmu? Spokojnie można było to zrobić w poprzedniej części kosztem kilku mniej ciekawych scen. Po drugie - gdzie jest Beorn! Kurcze, czekałem na jego pojawienie się i walkę z orkami, a tymczasem jego występ trwa całe 10 sekund:) Po trzecie Legolas. Litości. Neo przy nim wymięka:) Scena anty grawitacyjnego skakania wywołała we mnie salwy śmiechu. Dochodzą do tego takie kwiatki jak przywitanie dwóch krasnoludów w środku rzezi czy też megamoce Galadrieli w ruinach. Sorry, ja tego nie łykam. Ale żeby nie było, że wszystko jest be, to muszę przyznać, że sama widowiskowość walk, a także świetna gra aktorska R. Armitage (teatralna, ale w dobrym tego słowa znaczeniu) i mojego cichego bohatera drugiego planu L. Pace (tak powinien zachowywać się dumny król elfów) spowodowały, że obejrzałem film do końca. Mam jednak cichą nadzieję, że P. Jackson już więcej nie będzie się brał za ekranizację jakichkolwiek książek fantasy. Kolejnej powtórki z rozrywki bym już nie zdzierżył.