Zgadzam się. Ja lubię ten film oglądać zwykle wieczorami, a zaraz po nim "Człowieka w żelaznej masce" z Chamberlainem. W obu bowiem bohater siedzi w więzieniu na wyspie no i w obu gra z nim Loius Jordain.
Film jest po prostu cudowny. Nie jest zbyt groźny, ale też widzimy cierpienie bohatera, współczujemy mu, podziwiamy jego determinację, bogactwo, zdolności. Mistrzowska scena jest ta, w której Monte Christo rozmawia z Alim, Bertucciem, Jacopo i Hayde na temat planowej zemsty. W tej wersji Dantes jako Monte Christo ma swoich przyjaciół. W książce praktycznie ich nie ma, bowiem nie ufa już ludziom. Tutaj oni wiedzą o jego planach i pomagają mu w nich. Ciekawa postać to Walentyna de Villefort - z jednej strony rozpieszczona jedynaczka, pozwalająca sobie na przerywanie ojcu w ważnych rozmowach, mówiąca to, co myśli. Z drugiej zaś to szlachetna istota opiekująca się czule swoim sparaliżowanym dziadkiem i potrafiąca strofować Alberta za jego brak opanowania. To jakby mieszanka nastolatki z dorosłą kobietą, idealna kandydatka na żonę. Komiczne są sceny: jak Edmund przekupuje urzędnika telegrafu, by nadał wiadomość do Paryża, jak Edmund i Danglars rozmawiają o angielskiej kuchni, jak Monte Christo poucza Benedetta o jego nowej roli. Film jest genialny, aktorzy świetnie dobrani i choć razi mnie to, że jest tak krótki i pewne ważne wątki pominięto, uwielbiam go. Jedna z mych ulubionych scen to pojedynek Dantesa z Mondego - moim zdaniem brak go w książce, a powinien być. A na końcowej scenie, jak Mercedes nie chce go znać i odpływa w stronę statku, który zabierze ją do Afryki, zawsze chce mi się płakać, co niewątpliwie potęguje mistrzowska muzyka.