Pełnometrażowy debiut reżysera Justina Kerrigana opowiada o czterdziestu ośmiu weekendowych godzinach z życia piątki przyjaciół z walijskiego Cardiff. Narrator filmu i jego główny bohater, Jip (John Simm) pracuje w sklepie z odzieżą i notorycznie zadręcza się perspektywą impotencji. Lulu (Lorraine Pilkington) na każdym kroku podkreśla swoją niezależność; choć zmienia facetów jak rękawiczki, najlepiej czuje się bez stałego partnera. Koop (Shaun Parkes) pracuje w sklepie płytowym, marzy o karierze dj-a i gdyby nie to, że wciąż oskarża swoją dziewczynę Ninę (Nicola Reynolds) o niewierność, tworzy z nią całkiem udany związek. Jest jeszcze Moff (Danny Dyer) - ich imprezowy kompan, wyraźnie nieprzystosowany do życia.

Młodzi przyjaciele żyją tylko dla weekendu. Ciężko pracują przez cały tydzień, lecz gdy przychodzi wymarzony piątek, odsuwają na bok wszystkie swoje problemy i oddają się szalonej zabawie. Justin Kerrigan portretuje brytyjską młodzież, choć tak naprawdę ich weekendowe perypetie niewiele odbiegają od przygód innych dwudziesto- i więcej letnich Europejczyków. Rozmowy przy piwie w pubie, muzyka, beztroska na klubowym parkiecie, dalekie od moralizatorstwa ukazanie przywiązania młodych do używek. A wszystko to przeplatane mniejszymi lub większymi rozterkami, z jakimi borykają się młodzi ludzie na całym świecie.

Film przedstawia dwa dni z życia pięciorga przyjaciół. Jip nie znosi swojej pracy. Boi się, że zbyt duża ilość narkotyków, które zażywa doprowadzi go do impotencji. Lulu zmienia partnerów jak rękawiczki. Natomiast Koop chciałby odnieść sukces jako DJ. Podejrzewa również swoją dziewczyną o nieustanne zdrady. Moff jest z kolei osobą, która zaopatruje całą czwórkę w narkotyki. Wszyscy przez cały tydzień ciężko pracują, ale gdy tylko nadchodzi piątek zapominają o wszystkim i szaleją przez cały weekend.

Jedni sumienie pracuja na nowy samochód, drudzy na nową sofe do salonu, inni na nowe stereo a jescze inny na 48 godzinną imprezę. Film opowiada o grupce przyjaciół używajacych życia w Londyńskich dyskotekach i pubach. Dla Jipa, Koopa, Niny, Lulu i Mofa nic w zyciu sie nie liczy tak jak dobra impreza. Film opisuje już zacierającą sie kulturę Clubingu, jej plusy i minusy. Jako jedyny film zawierający watek lekkich narkotyków nie został zoobrazowany jako coś złego i niepoprawnego.

Zaczął się weekend. Mówi główny bohater Human Traffic, Jip. Od tej chwili są tylko kluby, dragi, puby i imprezy. 48 godzin ostrej jazdy bez trzymanki. Kompletny odjazd, zabawa na maksa. Całą noc będę wciskać kit nieznajomym, wywijać na parkiecie. Wielki anarchista wreszcie na wolności. Od dziś mówcie mi Jip Travolta. Neil Armstrong niech się schowa. To może być najlepsza noc w moim życiu. Wydam całą kasę. Świat należy do mnie. W drogę, bracia. Mamy zielone światło. W drogę królowe dyskotek, popaprańcy, połączmy siły i jazda.
[tantra]

Jip nienawidzi swojej roboty w sklepie odzieżowym i czuje się wykorzystywany przez przypominającego Hitlera kierownika. Jego najlepszy kumpel - Koop, też jest sprzedawcą, tyle że w sklepie z płytami; marzy o karierze DJ-a. Jest też obsesyjnie zazdrosny o swoją dziewczynę, Ninę. Ich paczka jest oczywiście większa, a każdy ma własne kłopoty. Jednak wszystkie problemy, ich oraz reszty przyjaciół, odchodzą w niepamięć, gdy zaczyna się piątkowa balanga.

Human Traffic opowiada o życiu i miłości pięciorga przyjaciół - Jipa (John Simm), Lulu (Lorraine Pilkington), Koopa (Shaun Parkes), Niny (Nicola Reynolds) i Moffa (Danny Dyer), którzy w weekendy w pubach i klubach rekompensują sobie ciężką pracę w tygodniu. Jim i Lulu mają problemy emocjonalne. Jim martwi się, że niepowodzenia łóżkowe spowodowane zbyt dużą ilością zażywanych narkotyków doprowadzą go do trwałej impotencji. Chłopcy Lulu takich problemów nie mają, szczególnie wtedy, gdy Lulu nie ma w pobliżu. Stosunki pomiędzy Koopem a Niną układają się świetnie, pomijając fakt, że Koop podejrzewa Ninę, iż śpi z każdym napotkanym chłopakiem. Moff to kwintesencja trudnego dziecka - zaopatruje przyjaciół w drugi i jest na najlepszej drodze do uzależnienia.
Human Traffic opowiada o jednej starannie zaplanowanej wypełnionej narkotykami nocy w Cardiff.
Human Traffic jest pierwszym, a zarazem ostatnim słowem, w kulturze clubbingu. Jest pierwszym filmem, który opowiada o doświadczeniach clubbingu, będącego udziałem pokolenia extasy.

?W końcu mamy znakomity brytyjski film o młodzieży. Na czym polega sekret HUMAN TRAFFIC? Młody, utalentowany reżyser, inteligentny scenariusz, wiarygodni aktorzy, mnóstwo muzyki (i drugów) oraz stara dobra historia miłosna? ? Screen International

HUMAN TRAFFIC opowiada o życiu i miłości pięciorga przyjaciół ? Jipa (John Simm), Lulu (Lorraine Pilkington), Koopa (Shaun Parkes), Niny (Nicola Reynolds) i Moffa (Danny Dyer), którzy w week-endy w pubach i klubach rekompensują sobie ciężką pracę w tygodniu. Jim i Lulu mają problemy emocjonalne. Jim martwi się, że niepowodzenia łóżkowe spowodowane zbyt dużą ilością zażywanych narkotyków doprowadzą go do trwałej impotencji. Chłopcy Lulu takich problemów nie mają, szczególnie wtedy, gdy Lulu nie ma w pobliżu. Stosunki pomiędzy Koopem a Niną układają się świetnie, pomijając fakt, że Koop podejrzewa Ninę, iż śpi z każdym napotkanym chłopakiem. Moff to kwintesencja trudnego dziecka ? zaopatruje przyjaciół w drugi i jest na najlepszej drodze do uzależnienia.
HUMAN TRAFFIC opowiada o jednej starannie zaplanowanej, wypełnionej narkotykami nocy w Cardiff. Jest pierwszym, a zarazem ostatnim słowem, w kulturze clubbingu. Słynne są już teksty wygłaszane przez bohaterów filmu ?np. teoria, że tematem Gwiezdnych Wojen są narkotyki (walka sił ciemności z siłami światła jest niczym innym jak walką pomiędzy narkotykami twardymi a marihuaną) lub też lekcja polityki udzielona przez Howarda Marksa (Mr. Nice).
HUMAN TRAFFIC jest pierwszym filmem, który opowiada o doświadczeniach clubbingu, będącego udziałem pokolenia eXtasy.
[opis dystrybutora]