No właśnie... dlaczego?
Ja nie widziałem tam żadnego pięknego uczucia... widziałem pięknych i bogatych ludzi, rozmawiających ze sobą w mało naturalny sposób, ciągle robiących zwariowane rzeczy i żyjących tym co można by uznać za wyobrażenie "pełni życia" autora scenariusza.

Tylko, że.... wydaje mi się, że ludzi zbliżają tak naprawdę przede wszystkim słabości... a nie ich "zajebistości". Wiadomo, że fajnie za coś się podziwiać... ale tak naprawdę zbliża nas niepewność, nieśmiałość, zranienie... naprawienie tego co ktoś zepsuł na chwilę.

Zupełnie inaczej wątek miłosny był przedstawiony chociażby w tak w sumie prostym i wcale nie mającym ambicji uchodzenia za "ambitny" filmie pt. Rocky.

Pamiętam, że Rockyemu spodobała się kobieta, która na pierwszy rzut oka nie była ani piękna, ani "zajebista". Znajomi dziwili się, że Rocky się z nią umawia... Na pierwszej randce nie wiedzieli o czym ze sobą rozmawiać. Szli, milczeli, czasem próbowali nawiązać dialog. Stallone, zupełnie nie wiedział, gdzie może ją zabrać, był niepewny i niezdecydowany. To było dużo bliższe rzeczywistości i dużo bardziej romantyczne. I do dziś zapamiętałem scenę, kiedy się poznawali, mimo że film obejrzałem kilka lat temu.

W moim odczuciu, poprzez lansowanie modelu relacji i poznawania się w klimatach The Vov - robi się wszystkim widzom krzywdę. Ludzie się spinają potem w realnym życiu i myślą, że to wszystko powinno wyglądać właśnie tak jak w podręcznikowych przykładach z USA. Problem w tym, że te podręczniki pisane są na podstawie innych podręczników - czyli innych filmów, przez ludzi, którzy chyba nigdy tak naprawdę nie zakochali się w kimś.

Jest też cała masa pozytywnych, prawdziwych w moim odczuciu i naprawdę poruszających przykładów pokazania uczucia, miłości... dla mnie te filmy to np.:

"Ty i ja i wszyscy których znamy" Miranda July
"Czerwony" Kieślowskiego
"99 Franków" Jan Kounen

W tych filmach jest jakoś tak inaczej... prawdziwie. Na wesoło u Mirandy July, na poważnie u Kieślowskiego i na smutno u Kounena. Ale wszędzie tam jest jakoś tak prawdziwie i każda z tych historii zostaje w głowie na dłużej.

A co Wy myślicie?