Łatwiej o porównanie do starć gladiatorów w Rzymie, co kiedyś również było uznawane za najwyższej klasy rozrywkę bawiącą tłumy. Autorka przedstawia tutaj świat przyszłości, a że historia lubi się powtarzać, to takie wydarzenia wcale nie są wykluczone.

Zgadzam się co do telewizji, w której coraz trudniej jest znaleźć coś wartościowego do obejrzenia, co w jakiś sposób może wpłynąć na nasz światopogląd. Ale nie zgadzam się, że Igrzyska Śmierci to kompletny gniot.

Ten film i książka (razem świetnie się uzupełniają) właściwie jest przeciwna zabijaniu. Pokazuje okrucieństwo i jego skutki. Daje nadzieję, że wystarczy jeden człowiek do zapoczątkowania rewolucji. Śmierć każdego trybuta jest bezsensowna i ma przynieść tylko cierpienie i jeszcze większą izolację w Dystryktach właśnie po to, by zapobiegać takim powstaniom. Niestety władza nie wzięła pod uwagę faktu, że im bardziej uciśniony naród, tym mocniej chce się wyrwać z tego koszmaru.

Co do córki... Wychowania raczej nie powinno się komentować, więc pozwolę sobie stwierdzić, że dzisiejsza młodzież ma zaburzony system wartości. Im więcej krwi, tym lepiej. Im bardziej zdemoralizowany bohater, tym mocniej uwielbiany. Wartości takie jak dobroć, serdeczność, miłosierdzie, prawość, poszanowanie drugiej osoby - to wszystko jest mało ważne, jest tylko oznaką słabości i daje powody do gnębienia. Przykro patrzeć.

Igrzyska Śmierci są obecnie tym, czym kiedyś był Harry Potter, Opowieści z Narnii czy Władca Pierścieni. To dobrze, bo każde z nich uczy o czymś bardzo ważnym. Wiadomo, że w przekazie dużo lepiej od filmu sprawdzają się książki. W tym wypadku główna bohaterka chce ratować swoje życie, ale nie kosztem zabicia innych. Kiedy jest zmuszona kogoś zabić, nie może się z tym pogodzić (pod tym względem jednak bardziej wyrazisty był film, zwłaszcza druga część). W kontynuacji tej historii, zwycięzcy mają "wycieczkę" po wszystkich Dystryktach, gdzie mają się spotkać z rodzinami 22 trybutów, których śmierć pozwoliła im wygrać. To bardzo traumatyczne spotkanie, które pokazuje jak trudno pogodzić się, ze śmiercią innych, nawet jeśli ich nie znaliśmy. Jak ciężko jest spojrzeć w oczy ludziom, którzy zostali pozbawieni głównego żywiciela domu, syna/córki, brata/siostry, przyjaciela, kochanej osoby.

Częstym argumentem w obronie tego filmu jest wspomnienie o książce. Zauważyłam, że ten film najbardziej spodobał się tym co czytali powieść, a najmniej tym co nie mieli z nią styczności. Odłóżmy ją na bok, bo to jest forum filmowe i mowa jest o ekranizacji.

W filmie przedstawiono wzajemne mordowanie się nastolatków w programie telewizyjnym ku uciesze dorosłych. Ta produkcja nie spodobała się wielu ludziom, właśnie z tego powodu. Brak w niej tępienia takiego postępowania. W końcowych minutach nie ma nawet grama zapewnień, że ludzie będą walczyć z tak parszywym systemem. Ot, tylko taki zwykły powrót do codzienności. Skoro to jest film i ma zachęcać do oglądania dalszych części, to moim zdaniem powinien zawierać jakąś sentencję. W zasadzie powinien ukazywać co jakiś czas słowa sprzeciwu. Czysta psychologia prowadzenia fabuły, a zwłaszcza skierowanej do dzieci/młodzieży. Jeżeli jest pokazywane zło na ekranie, to trzeba również przypominać dziecku, że takie rzeczy nie powinny mieć miejsca. Twórcy chyba o tym zapomnieli. W przeciwnym razie będziemy coraz częściej słyszeć zdania: "Lubię oglądać jak się zabijają", "Film był zbyt mało brutalny" itd. To też jest kolejny powód, który przyczynił się do tego, że ludziom nie spodobały się "Igrzyska śmierci". W ogóle nie rozumiem jak można było zrobić film, w którym dzieci zabijają dzieci i serwować coś takiego właśnie dzieciom?

Osobiście sam film nie zachęca mnie do oglądania kontynuacji, a tym bardziej do czytania książki.

Nie zgodzę się z Twoją wypowiedzią, bo sama zaczęłam czytać książki dopiero po obejrzeniu drugiego filmu. Fakt, że jak pierwszy raz usłyszałam o nim to jakoś niezbyt miałam ochotę iść na film, w którym już z samego tytułu można wnioskować, że szykuje się jatka. Ale jak pierwszy raz puścili to w Canal+ to postanowiłam zobaczyć choć kawałek. I nie mogłam przerwać oglądania! Co prawda bardziej interesowała mnie część, gdzie mieli treningi i ogólnie cała sekwencja przygotowywania się do samych igrzysk.
Jakiś czas później odbył się maraton filmowy, na którym jednym z prezentowanych filmów były Igrzyska śmierci, i ponownie oglądałam z podobnym zaciekawieniem. Za każdym razem jak oglądałam go to długo jeszcze rozmyślałam nad tematami w nim poruszanymi. Część moich znajomych czytała już wcześniej książki i polecali mi je. Ale, że niedługo miała wejść do kin 2 część to chciałam poczekać i zobaczyć co będzie dalej. I kolejny raz byłam pozytywnie zaskoczona! Nie mogłam przestać myśleć o tym filmie.

W końcu zebrałam się w sobie i kupiłam 1 część.... 2 i 3... i przeczytałam je jednym tchem! Obejrzałam jeszcze raz filmy i dostrzegłam jeszcze więcej aluzji i naprawdę jestem pod ogromnym wrażeniem świata przedstawionego przez autorkę. Jest przerażający i brutalny, a jednocześnie pozwala dostrzec odrobinę nadziei, że nieważne jak jest źle, świat może się zmienić na lepsze. Niestety często jest to okupione cierpieniem.

Ok, swoją drogą użyłam słowa "najbardziej", a nie "tylko"/"wyłącznie".

Fabuła fabułą. Gust gustem. Jak już wcześniej tutaj pisałam, wolałabym ten film w wersji dla dorosłych i nie z dziećmi w roli głównej. To moje największe zastrzeżenie co do tej produkcji.

Jeśli dobrze Cię rozumiem, to uważasz, że autorka zachęca do mordowania ludzi dla przyjemności? Może i nie jestem normalna, ale według mnie historia opowiada o poświęceniu, odwadze i pokazuje do czego zmierza świat. Jeśli ten film Cię tak oburzył to nie wiem jakim cudem oglądasz chociażby wiadomości w telewizji. A co do reakcji córki- naprawdę powinnaś jakoś zareagować. Zgadzam się, że obecnie w filmach jest pokazane dużo więcej okrucieństwa niż być powinno i w przeciwieństwie do Igrzysk te filmy nie mają absolutnie żadnego przesłania, ale wątpię by jakiekolwiek filmy mogły doprowadzić do takiego czegoś. Nie wiem też jak w ogóle można to porównywać do hitleryzmu. Nierealną historię postaci, które nie istnieją do zamordowania tysięcy PRAWDZIWYCH ludzi.

Rozumiem Panią. Ja też mam identyczne wrażenia, lecz pani Stephane Collins nie leczyłbym psychiatrycznie lecz podał 200 nasion bielunia i po 4 godzinach wypuścił w centrum metropolii - to byłaby lepsza kara!!!!!!!!
Ja osiągnąłem lepszą rozrywkę: zbajerowałem moją szefową ponad 20 lat starsza, lecz dalej bardzo atrakcyjną kobietą metodą na prawiczka.
Co ciekawe ja jestem bardzo słabym psychicznie i delikatnym chłopakiem "tzw. dziewczynka w męskim przebraniu" lecz moja szefowa jest bardzo silną psychicznie kobietą trzymającą rygor w pracy. Czyli przeciwieństwa się przyciągają (opposites attract). Oczywiście fizycznie jestem już typowym mężczyzną - raczej bardzo silnym, energicznym i mechanikiem samochodowym. Jaki piękny potrafi być świat bez przemocy!!!!
Lecz tak samo jak Pani nie mogę pojąć jak to możliwe aby mordowanie się dzieci (skręcanie karku strażnika paczek - jest oczywiśćie nierealne - ale robi niemal niemożliwe do ogarnięcia dla mnie wrażenie i ma się jeszcze podobać 12 latkom!!!!!!!). Do czego to zmierza??
Powiem Pani, że mnie ktoś objechał wulgarnie jak pobiłem kilku pijaków!! Za to do tego "czegoś" już nie miał żadnych zastrzeżeń?!?!?!!?
Pozdrawiam i rozumiem Panią. Niech córka zapamięta ten film ku przestrodze!

Piszę się OHYDA. Polska język trudna język,co?