Po zetknięciu z tym tytułem zapragnąłem obejrzeć film. Poszukiwania okazały się bezowocne.
Okazało się, ze nie da się go obejrzeć. Przeoczyłem go na festiwalu w Zwierzyńcu i
pozostawało mi tylko czekać na nadarzającą się szansę. W trakcie oczekiwania na możliwość
obejrzenia tego obrazu trafiłem na wiele recenzji, które wzmogły tylko mój apetyt. Pełen nadziei
na dobry film czekałem. Okazja w końcu się trafiła w małym studyjnym kinie w moim mieście.
Co się wydarzyło? Zaskoczenie pojawiło się bardzo szybko. Film okazał się lepszy niż się
spodziewałem. Dobre oceny jakie otrzymał nie okazały się wygórowane jak to się zdarza.
Jakimowski zabrał mnie w świat „Imagine”. 105 minut wyrwanych z rzeczywistości. Czas, w
którym poczułem się jak niewidomy patrzący przecież na ruchomy obraz filmu. Chwile, kiedy
przełamywałem bariery niemożności z bohaterami. Zobaczyłem film o super bohaterze mimo,
iż nie miał on wspaniałej peleryny, maski, ani innych. Historia niebanalna, zdjęcia wciągające
widza, kreacje aktorskie autentyczne.
Nie wzruszyłem się na tym filmie, nie popłynęły mi łzy wzruszenia. Przeżyłem go jednak od
początku do końca.