Zgada się, o wiele lepszy. Książka miejscami strasznie nudzi, film natomiast ogląda się jednym tchem.

nie jest lepszy :)

Film rzeczywiście świetny, jednak powieść to zupełnie inna historia.

Książka może się miejscami wydawać nudna, ponieważ jest "aż gęsta" od
różnych wątków i płaszczyzn narracyjnych.
Film jest na dobrą sprawę kryminałem dziejącym się w średniowieczu.
Powieść zawiera ponadto historię ruchów heretyckich w Kościele
w XII-XIII w. oraz wielki ówczesny filozoficzny spór o uniwersalia.
Na dodatek Imię Róży to niejako modelowy przykład powieści
postmodernistycznej. Dlatego właśnie jest arcydziełem, że za każdym razem
można w niej odnaleźć zupełnie nowe elementy, za każdym razem może zostać
inaczej odczytana.
Powieść Imię Róży jest jak bezdenna studnia.

Pełna zgoda. Według mnie podobnie jest z Diuną. Treść książki nie może
zostać "przełożona" na adekwatny obraz. I nie chodzi mi tutaj oczywiście o
żadne efekty specjalne, wątki akcji, czy choćby samą objętość fabuły, czy
mnogość wątków. Zwyczajnie - są takie książki, które są wielowymiarowe
artystycznie, filozoficznie no i oczywiście pod względem rozrywkowym.

"Piękne są piersi lekko spiczaste" rzecze franciszkanin na widok posągu Maryi. Zaiste ważne myśli zaprzątają mu głowę:-) O Róży jednakże w filmie ani słowa.
W książce to rzecz najważniejsza. Odkrycie. Oświecenie.

"Dawna róża pozostała tylko z nazwy, same nazwy nam jedynie zostały."

(Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus)
(łac.)
Autor Bernard z Morlay
To motto powieści.

Umberto Eco był semiotykiem. Zajmował się słowami jako znakami. Doszedł do wniosku, że róża znaczy dziś juz tak wiele, że w istocie nic już nie znaczy. Tylko nazwa została.