Film niezwykle ciekawy wizualnie. Niby stawia przed nami wizję przyszłości konwencjonalnie już zindustrializowanej, ponurej i niebezpiecznej, a jednaj w jakiś szczególny sposób oryginalnej. Myślę, że kryje się to w plastycznym wysmakowaniu: specyficznym błękitnym chłodzie, połączeniu cudów techniki z ich zmurszeniem i ruiną... [Nie jestem tylko pewien, czy szczęśliwy był pomysł połączenia postaci wygenerowanych komputerowo z aktorami.]
Mam jednak obiekcje co do warstwy fabularnej. W filmie dzieje się bardzo dużo. Mamy tu egipskie bóstwa, mutantów, rebeliantów z przeszłości, międzywymiarowych podróżników i kto wie co jeszcze. I w ten bogaty świat zostajemy wrzuceni od razu – bez przygotowania, bez objaśnienia reguł, ani celów gry. Wcale nie jestem zwolennikiem klasycznie zbudowanej, od A do Z zrozumiałej opowieści, ale mam wrażenie, że w filmach, jak i książkach sci-fi najciekawsze jest właśnie powolne wprowadzanie w mechanizmy wymyślonego przez autora świata. Tutaj tego zabrakło, a film (przynajmniej w niektórych momentach) gmatwał się, stawał niezrozumiały i jakby niewykończony. Przy wszystkich poruszanych tu egzystencjalnych zagadnieniach, przy przywoływaniu Baudelaire’a, posądzałem niestety „Immortal” o pseudointelektualną pustkę.
Ostatecznie film wydał mi się podobny do słynnego francuskiego „Vidoque’a”, który zawstydzająco prościutką historię opakował w naprawdę pięknie wystylizowany świat. „Immortal” nie było co prawda proste, a raczej skomplikowane, ale tak jak „Vidoque” w pamięci pozostawia przede wszystkim obrazy. I dlatego warto film OBEJRZEĆ...