Nie myliłabym dobrej historii z dobrym filmem. Nie rozpatrywałabym pięknych kadrów w oddzieleniu od dzieła.

Przy przyjęciu tych rozróżnień "Impresjoniści" sprawiają wrażenie projektu zaliczeniowego studenta. Widzimy więc niepoprawnie budowane napięcie oraz dynamikę relacji, dialogi wyjęte z Wikipedii, powtarzalne triki oraz dość tanie gry na tęsknotach (podczas gdy radość, podobnie jak smutek, zasługuje na głębię jej potraktowania).

W projekcie o montaż i efekty specjalne zadbali inni studenci. Nierzadko zdarzają się wpadki (jak urwane zbliżenia twarzy). Twórcy nie zdecydowali się na użycie pejzaży Bonnarda, czym odcięli się od "Twojego Vincenta". W zamian nie w pełni realistyczny widok za oknem przypomina o istnieniu planu filmowego, zamiast zacierać odległość pomiędzy widzem a Francją.

A jednak, coś sprawia, że dwie doby po seansie wciąż o nim myślę. Co więcej - ocena filmu wzrasta. Zacierają się szczegóły, zostaje ledwie p o s m a k. Film Provosta okazuje się impresyjny w swej naturze; obliczony na mieszanie barw wewnątrz widza, na nowe wrażenie zamiast wspomnienie wrażenia, na ogół zamiast przybliżenie. Nie chodzi o zwykłą hermeneutykę; mamy do czynienia z ryzykowną strategią reżysera. Przypomina mi projekty Bożenny Biskupskiej, która umieszczała grubą warstwę farby na płótnie, a następnie dawała jej czas na formowanie się i wysychanie w pozycji pionowej.

Tym sposobem "Impresjoniści" okazują się mieć wpływ na moje wyobrażenia bliskości z życiem.