Wytrzymałem w kinie do końca tylko dlatego, że nigdy wcześniej nie wyszedłem z filmu przed jego końcem i chciałem, żeby tak pozostało. Bo podczas spazmów głównej bohaterki, uzupełnianych słowami: "I'm sorry, my baby" czułem już fizyczny dyskomfort. A wcześniej nie wiedziałem, gdzie oczy schować, kiedy wycieńczony facet z fioletowymi stopami, który krótko przedtem zleciał w jakąś przepaść i wpadł do lodowatej wody, błyskawicznie otwiera drzwi samochodu, odpala i rusza naprzód jak rajdowiec... Nie pamiętam, kiedy wcześniej czułem się w kinie tak fatalnie. Chyba podczas seansu "Syna Szawła", gdzie bohater zachowywał się nawet jeszcze bardziej absurdalnie, bo jego szalone pragnienie zachowania postawy heroicznej, bez szacunku do własnego życia - a także życia innych osób (współwięźniów obozu) - dotyczyło walki o osobę martwą, a nie na wpół żywą...
"Infinite storm" to niedorzeczna survivalowa bajka podlana nieznośnym sentymentalizmem części finałowej. Zastanawiam się, czy takim aż herosem mógłby być Chuck Norris. Pamiętam dobrze "Strażnika teksasu" i uważam, że jednak nie dałby rady. O Bearze Gryllsie nie wspominam, bo to postać autentyczna. Chyba tylko Sigourney Weaver z drugiego "Obcego" sprostałaby takim wyzwaniom, z jakimi tutaj radzi sobie Naomi Watts.
A rozgoryczony jestem tym bardziej, że Szumowska była i mam nadzieję, że będzie moją ulubioną polską reżyserką, której zawsze bardzo kibicuję. Moją ocenę podnosi o trzy punkty efektowna, wirtuozerska wręcz praca operatorska Michała Englerta. 2/10.